เว่ยอ๋องอุ้มร่างที่เมาจนเกือบหมดสติเข้าไปในจวนชั้นในและวางนางเบา ๆ ที่เตียงนอน เขาก็หันมามองดูใบหน้าที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงก่อนที่มือเรียวบางนั้นจะคว้าเขาโดยไม่ทันตั้งตัวจนเกือบจะชนใบหน้าของนาง
“อย่าไป พี่ซ่างเจวี๋ย”
“ลี่ซินเจ้าทำเช่นนี้อันตรายมากนะ”
“อืม พี่ซ่างเจวี๋ย”
เว่ยอ๋องลอบกลืนน้ำลายเมื่อนางกระซิบเรียกชื่อเขาไม่หยุดจนต้องค่อย ๆ เอนกายลงนอนข้าง ๆ นาง มือนางยังคงเอื้อมมาพร้อมกับกอดซบที่อกเขาอีกครั้ง
“ข้าไม่ควรให้นางดื่มสุราเลยจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะคออ่อนถึงเพียงนี้”
“อือ… อย่าดิ้นสิข้าหนาว…”
“หนาวหรือ”
เขาค่อย ๆ ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้นางอย่างเบามือ แต่คิดไม่ถึงเลยว่านางจะกอดเขาแน่นจนเขาไม่กล้าขยับตัว แม้เพียงจะดึงแขนนางออกก็ดูจะเป็นเรื่องยากเหลือเกิน เพราะนางเอาแต่ร้องโวยวายจนเขาต้องยอมนอนข้าง ๆ นางทั้งคืน
สองชั่วยามถัดมา
ลี่ซินที่งัวเงียตื่นเพราะหลับสนิทก็ต้องตกใจเมื่อหัน
