ทุกคนหันไปดื่มด่ำกับงานเลี้ยงต่อโดยไม่สนใจสกุลเฟิ่งอีก เฟิ่งถงหลินถูกมารดาดึงตัวกลับไปที่โต๊ะ พวกเขาแทบจะไม่ได้รับความสนใจอีกเลยนับตั้งแต่แม่ทัพเฟิ่งถูกถอดยศเหลือเพียงรองแม่ทัพ เมื่อครั้งที่สูญเสียอวี้อ๋อง
“เจ้าไม่ควรวู่วามเข้าไปพูดเช่นนั้น รู้หรือไม่ว่าตอนนี้อำนาจของเว่ยอ๋องมีมากเพียงใด ข้าในตอนนี้ก็มิใช่แม่ทัพใหญ่เหมือนเดิมอีกแล้ว เขาจะสั่งลงโทษหนักเช่นไรก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าข้าอีก เจ้ามันโง่จริง ๆ”
"ท่านพ่อ! ข้าเจ็บใจยิ่งนักเหตุใดเขาต้องโกรธข้าถึงเพียงนี้ หากวันนั้นฝ่าบาทจับคู่ให้ข้ากับเขาก็คงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ทำไมต้องเป็นข้าคนเดียวที่โชคร้ายเช่นนี้!"
“เงียบเถอะแค่นี้ก็อับอายมากพอแล้ว นับตั้งแต่ครั้งที่เราบอกให้อวี้อ๋องขออาสาออกศึกเพื่อสร้างความชอบแล้วเกิดความผิดพลาด ฝ่าบาทก็ไม่เคยมองข้าในแง่ดีอีกเลย”
“ท่านพี่อย่าได้โทษตัวเองอีกเลยเจ้าค่ะ หลินเอ๋อร์แม่ว่าพวกเรากลับก่อนดีหรือ
