ทั้งสองขับรถมาถึงคอนโด ก่อนที่ยูมิจะมองไปเห็นฟางกำลังเดินอยู่ไม่ไกลมากนัก
“พี่ราเชนนั่นพี่ฟางใช่ไหมคะ”
เธอมองไปเห็นฟาง ที่กำลังเดินอยู่ภายในลานจอด
“ใช่มัง”
เขาตอบทั้งที่ยังไม่ได้หันไปมอง
“พี่ราเชนดูช่วยหนูหน่อยสิคะ”
เสียงหวานพูดออกลูกอ้อนเบา ๆ
“ไหน..ใช่ ๆ ไอ้ฟางนั่นแหละ“
เขาตอนหน้าตาเฉย อย่างไม่ได้คิดอะไร
”นี่แสดงว่าเขากลับมาจากินชาบูกันแล้วสิคะ“
ฉันหันหน้าไปมองพี่ราเชน
”ทำไมเขาไปกินชาบูกันหรอ แล้วเขาไหนอะ“
”ใช่ค่ะณิชากับพะพิงชวนหนูไปค่ะ พี่ฟางก็ไปด้วยค่ะ ไม่ได้ไปแค่หนูคนเดียว เพราะต้องมาหาพี่ราเชนนี่แหละ”
คนตัวเล็กทำหน้างอล พร้อมเน้นเสียงให้ราเชนรู้ ว่าเป็นเพราะเขา เธอเลยไม่ได้ไปกับเพื่อนด้วย
“อ้าวแล้วไม่บอกละพี่จะได้พาไปกินด้วย พี่ก็จะได้อยู่กินด้วยไปเลย”
พี่ราเชนตอบเสียงเรียบดูจริงจัง โดยไม่ได้คิดอะไร พร้อมมองซ้ายมองขวาถอยรถเข้าจอด
“ได้ไงกัน พี่ไปกับหนูเขาก็รู้กันหมดสิ
