อาทิตย์ต่อมา
“ยูมิฉันเห็นเหมือนรถพี่ราเชนไปจอดที่คอนโดแกบ่อย ๆ นะช่วงนี้ แกได้สังเกตบ้างปะ“
พะพิงทำหน้าสงใส ขมวดคิ้วมาตั้งแต่ลานจอดรถของมหาลัย
”หรอแก“
ฉันถึงกับทำหน้าไม่ถูก
“ใช่ฉันเห็นพักหลังนี่เข้าออกอยู่บ่อย”
ไม่แปลกที่พะพิงจะเห็นรถของพี่ราเชน เพราะคอนโดของพะพิงกับฉันอยู่ตรงข้ามกัน แล้วลานจอดของคอนโดก็เป็นลานจอดเดียวกัน เพราะเจ้าของคนเดียวกัน
“เอ่อ..คือ”
ฉันยังไม่ทันที่จะเอ่ยปากพูด เสียงของพี่ราเชนก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
“อืม..”
ในมือถืออะไรบางอย่างมาวางไว้ตรงหน้าฉัน
“อะไรกัน”
พะพิงมองลิปสติกที่ถูกวางไว้บนโต๊ะ
“พี่ราเชน”
ฉันขมวดคิ้วทั้งสองข้างลงแทบจะชิดติดกัน ฉันเงยหน้ามองไปยังคนตัวสูง ที่ยืนหน้านิ่งอยู่ด้านข้างของฉัน
“ ลิปสติกหรอคะ”
นิชาเองก็ทำหน้าอย่างสงสัย พร้อมก้มลงจ้องมองลิปสติกสีชมพูอ่อนของฉัน
“อืม.. ลิปสติกของยูมิเค้าลืมไว้ในรถน่ะ”
พี่ราเชนยังไม่วายที่จะพูดเสร
