“ใจเย็นแก”
พะพิงลูบหลังของฉันให้ใจเย็นลง
“แกเจ็บไหมยูมิ”
ณิชายกแขนฉันขึ้นมาดู ก่อนจะเห็นรอยแดงเต็มข้อมือไปหมด เพราะโอมบีบเค้นแขนของฉันแรงมาก
“ไม่เป็นไรแล้วแก”
ฉันยกมือขึ้นมาลูบ ๆ พร้อมหัวใจที่เต้นรัวด้วยความโมโห ที่คุยกันกับโอมไม่รู้เรื่อง
“โอมนับวันยิ่งนิสัยไม่ดี”
พะพิงพูดขึ้นเพราะเธอเอง ก็เริ่มเกลียดโอมขึ้นมาแล้วเหมือนกัน
“นั่นสิแบบนี้ฉันก็ไม่อยากนับว่าเป็นเพื่อนนะ”
ณิชาเองก็ไม่ต่างกัน
“ฉันไม่เป็นไรแล้วแหละแก ดีขึ้นแล้วช่างมันเถอะ เราแค่ไม่ไปยุ่งวุ่นวายก็พอแล้ว”
“แต่เมื่อกี้แกก็ไม่ได้ไปยุ่งนะ แต่โอมที่เข้ามายุ่งก่อน”
ณิชามองไปทางฝั่งที่เดินออกมา ด้วยสายตาเกรี้ยวกราด
“อืมช่างเถอะ”
ฉันไม่อยากให้ต้องมาผิดใจกันเพราะเรื่องนี้ ฉันจึงพยายามคิดในทางบวกให้มากที่สุด
“ยูมินั่นพี่ราเชน”
พะพิงชี้นิ้วบอกฉัน ขณะที่พี่ราเชนและกลุ่มเพื่อน ๆ กำลังเดินอยู่อีกฝั่นของอาคาร
“ไปเล่าให้พี่ราเชน
