“ยัยณิชาทำอะไรน่ะ”
เสียงของใครบางคน ที่ยืนดูณิชาจับมืออยู่กับเดนจิ ณิชารีบหันหน้ามาตามเสียงที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี ก่อนจะรีบปล่อยมือออกจากมือของเดนจิในทันที
”พี่ภูมิน“
ณิชาหันไปมองก่อนจะตกใจตาโต มองภูมินที่ยืนมองมายังเธออย่างเข้าใจผิด
”ทำอะไรของเธอ“
ภูมินพูดจบก็หันหลัง ก้าวขาเดินออกไปจากใต้อาคารในทันที ขณะที่ในมือถือแก้วน้ำที่เขาตั้งใจจะเอามาให้ณิชา
”พี่ภูมินรอหนูก่อนค่ะ”
ณิชาวิ่งตามหลังไปก่อนจะดึงแขนของภูมินไว้
“ไม่ไปจับมือหนุ่ม ๆ ต่อละวิ่งตามมาทำไม”
ภูมินก้มตัวลงพูดว่าให้ณิชาใกล้ ๆ อย่างหยอกล้อ แต่ก็ไม่เชิง พร้อมยกมือขึ้นมาตีลงที่หน้าผากของณิชาเบา ๆ เหมือนที่เคยทำด้วยกันตั้งแต่เล็กจนโต
“พี่ภูมินมาหาหนูหรอคะ”
เปล่าพี่แค่เดินผ่านมาน่ะ กำลังจะเดินไปที่อาคารแพทยศาสตร์พอดีเลย พี่ไปก่อนนะ
“เดี๋ยวค่ะพี่ภูมิน”
ณิชายืนขวางไม่ให้ภูมินเดินไปต่อ ก่อนที่ภูมินจะหยุดชะงักลง
“ อะไรกันเป็น
