“ผลการแข้งขันกีฬาบาสเกตบอล ของวันนี้ทีมนักศึกษาวิศวะเป็นฝ่ายชนะ ทีมนักศึกษาแพทย์ศาสตร์ เกมวันนี้เป็นอันจบลงเพียงเท่านี้ รอบต่อไปต้องไปชิงกับคณะไหนต้องรอติดตามกันนะครับ“
เสียงประการจากคณะ กรรมการที่เป็นคณะอาจารย์
หลังจากเสร็จจากการแข่งขัน บาสเกตบอลทุกคนต่างก็ทยอยแยกย้ายกันกลับบ้าน แต่ฉันยังคงยืนรอพี่ราเชนมาเอาไอ้เกียร์ของเขาคืน
“แกรอพี่ราเชนมาเอาสร้อยเกียร์หรอยูมิ”
ณิชาถามฉัน
“อืม”
ฉันพยักหน้าเบา ๆ พร้อมมองไปยังพี่ราเชน ที่กำลังคุยอยู่กับคณะอาจารย์และเพื่อน ๆ ในทีม
“งั้นฉันรอเป็นเพื่อน”
“อืมโอเคร ขอบใจนะแก”
“แกมานั่งตรงนี้ก่อน ฉันยืนนานปวดขาไปหมดแล้ว”
พะพิงเดินออกมานั่งรอด้านนอกก่อน ตั้งแต่ยังไม่จบเกม เพราะหล่อนปวดขายืนไม่ไหว พี่ฟางเลยพาออกมานั่งพักไม่ไกลจากสนามมาก
“แกไปหายัยพะพิงกัน”
ฉันหันไปบอกณิชา
“อืมไปสิ”
ฉันกับณิชาเดินเข้าไปหาพะพิง ที่นั่งคุยกับพี่ฟางอยู่ ไม่นานนัก พี่รา
