เช้าของวันต่อมา
”พะพิงแกอยู่ไหน“
ใกล้จะถึงเวลาเรียนแล้ว แต่พะพิงยังไม่มาฉันเลยโทรตาม
“แกฉันกำลังไปแล้ว ใกล้ถึงแล้วแก”
“โอเคร ๆ เร็ว ๆ ละ”
“เครแก”
“ยัยพะพิงอยู่ไหนแล้วแก”
ณิชารีบถามขึ้นทันที เมื่อฉันวางสาย
“ยัยพะพิงบอกกำลังจะถึงแล้วอ่ะแก”
“อ้อโอเคร”
ณิชาพูดจบก็หยิบลิปสติกขึ้นมาเติมปาก ให้ปาดสวยดูอมชมพูขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ
“สวยยังแก”
ณิชาหันมาถามฉัน
“หือ..เพื่อนฉันไม่ต้องเติมก็สวยยะ”
ฉันพูดตามความจริง เพราะณิชาเธอเป็นคนสวยมากคนหนึ่งเลยละ แต่เธอแค่ไม่สนใจผู้ชายคนอื่นนอกจากพี่ภูมิน เธอก็เลยยังไม่มีแฟน
“หื้อ..พูดดีนะเนี่ยแก“
”ไม่ต้องเขินฉันละ“
ฉันพูดพร้อมขำ ๆ ไปด้วย
”หือ..ไม่ค่ะเก็บไว้เขินพี่ภูมินคนเดียวพอละ“
ณิชายิ้มเขินหลังจากพูดจบ แค่พูดชื่อของพี่ภูมินขึ้นยัยณิชาก็เขินขึ้นมาทันที
”มาแล้ว ๆ แก“
พะพิงเดินเข้ามาพร้อมหายใจหอบเหนื่อย ที่รีบเดินมาถึงเมื่อซักครู่นี้
”ค่อย ๆ แ
