บทที่ 07 ความบังเอิญ
1885 คำ
ตลอดการประชุมโครงการใหญ่ที่ประกอบไปด้วยใหม่ไคเรนและเฌอแตมเหมือนว่าจะเป็นการหารือทั่ว ๆ ไป ทว่าสำหรับเฌอแตมมันไม่ใช่ สายตาของไคเรนที่ลอบมองทำเธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา อึดอัดจนรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง มันเป็นสายตาที่เธอไม่สามารถคาดเดาว่าเขากำลังต้องการอะไร รู้เพียงว่ามันกำลังสร้างความกดดันจนทำให้เธอแทบไม่เข้าใจเนื้อหาในการประชุมครั้งนี้เลย
"งั้นก็โอเคตามนี้นะคะ เฌอแตมมีอะไรเสนอไหม?" ใหม่ที่เป็นภัณฑารักษ์หลักจัดงานครั้งนี้กล่าวสรุป ก่อนจะหันถามความเห็นของภัณฑารักษ์ร่วมคนใหม่ก็พบว่าเธอกำลังเหม่อลอยและไม่ยอมตอบคำถามสักที จึงต้องเค้นถามอีกครั้ง
"ว่าไงแตม"
"อะ อ๋อ…ค่ะ โอเคตามนั้นเลยค่ะ" เฌอแตมเหมือนหลุดจากภวังค์ ตอนนี้อะไรก็ไม่เข้าหัวนอกจากการที่อยากจะออกจากห้องนี้เร็ว ๆ
"ถ้างั้นคุณใหม่กับคุณเฌอแตมจัดการต่อเลยนะครับ อย่าลืมส่งมาให้ผมด้วย"
"ทราบค่ะบอส เป็นอีเมลเหมือนเดิมนะคะ"
"พรุ่งนี้ผมเข้ามา คุณใหม่มาส่งที่ห้องได้เลยครับ"
พรุ่งนี้ก็มาเหรอ! คำถามที่เด้งในหัวของเฌอแตม ไหนบอกว่านาน ๆ ครั้ง แต่นี่มันเกือบทุกวันเลยต่างหาก
"ได้ค่ะ งั้นใหม่กับแตมขอตัวนะคะ" ภัณฑารักษ์ใหม่ว่าจบก็รีบเก็บของแล้วเดินออกจากห้อง โดยมีเฌอแตมรีบเดินตามให้เร็วที่สุด เพราะอยู่ในห้องนั้นเธอมวลท้องจะแย่
"ถ้างั้นหน้าที่คัดเลือกและจัดเรียงผลงานที่จะจัดแสดงพี่ยกหน้าที่นี้ให้เราเลยแล้วกันเนอะ พี่ว่าแตมน่าจะถนัด" หญิงสาวผู้ได้รับหน้าที่เบิกตากว้าง นั้นมันอีกหนึ่งหน้าที่ที่สำคัญในการจัดนิทรรศการ ยิ่งเธอได้รับก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น ดีใจจนต้องพยักหน้าให้ใหม่พร้อมคว้าโอกาสในทันที
"ได้ค่ะพี่ใหม่"
"โอเคจ้ะ ถ้างั้นเราไปดูคิวว่างของบอสจากเนยเลยนะ"
"คิวว่างของบอสเหรอคะ?" จากรอยยิ้มสวยก็เริ่มคิ้วขมวด ทำไมเธอจะต้องดูคิวว่างของท่านประธานจากเลขาของเขา ทั้งที่มันไม่จำเป็น
"ก็หน้าที่นี้ต้องอยู่ภายใต้การดูแลของท่านประธาน ยิ่งโปรเจ็กต์นี้ท่านควบคุมละเอียดมาก โอเคตามนี้นะ" ว่าจบใหม่ก็เดินหนีกลับโต๊ะเพราะยังต้องสะสางงานที่คั่งค้างอีกมากมาย ทิ้งให้เฌอแตมต้องยืนผิดหวังคนเดียวทั้งที่พยายามจะตีตัวออกจากบอสของเธอ แต่กลับต้องมาใกล้ชิดมากกว่าเดิม
คิดถูกหรือผิดที่เธอยังตัดสินใจทำงานต่อที่นี่ ให้ทุกครั้งที่เจอหน้าเขาต้องกระอักกระอ่วนใจแบบนี้ตลอดไป เธอจะทนได้นานแค่ไหนกัน
วันหยุดสุดสัปดาห์
และแล้ววันที่เฌอแตมและทอฝันรอคอยก็มาถึงเสียที วันที่จะได้รู้อย่างประจักษ์ว่าจริง ๆ แล้วเธอกำลังตั้งท้องหรือแค่เพราะความผิดพลาดจากเครื่องตรวจครรภ์กำลังทำให้เธอเข้าใจผิด การมาตรวจกับหมอที่โรงพยาบาลจึงเป็นหนทางที่จะพิสูจน์ความจริง แม้เฌอแตมจะค่อนข้างมั่นใจในคำตอบแล้วก็ตาม
"ไม่ต้องกลัว แกมีฉันอยู่" ทอฝันจับมือคนถูกตรวจไว้แน่น พาเธอนั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้องตรวจเพื่อรอฟังผลหลังจากที่พยาบาลให้เก็บหลักฐานที่จะชี้ว่าเธอท้องจริงหรือไม่จริง
"ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี" เฌอแตมว่าด้วยรอยยิ้มอ่อน ๆ เหมือนกำลังปลอบใจ และใช่ตอนนี้เธอกำลังปลอบใจตัวเอง ทุกอย่างมันจะผ่านไปด้วยดี…เธอเชื่ออย่างนั้น
"คุณชนิตราเชิญห้องตรวจค่ะ"
"ไปแก ถึงคิวแกแล้ว" ทอฝันสะกิดแขนคนนั่งเหม่อเมื่อถึงเวลาของเธอเสียที ทั้งสองจึงตรงไปยังห้องตรวจแผนกสูตินรีเวช ยังไม่ทันจะเข้าไปทั้งคู่ก็ต้องหยุดเดินพร้อม ๆ กันเพราะคนด้านที่ทำท่าจะออกมาโดยเปิดประตูห้องหมอค้างไว้ทำให้เธอและทอฝันจำเป็นต้องยืนรอ
"ขอบใจนะ ไว้เค้กเลี้ยงข้าวนะ" เสียงนั้นดังทะลุออกมายังจุดที่พวกเธอยืน เฌอแตมเห็นเพียงแต่หมอสูตินรีเวชหญิงกับหมอผู้ชายอีกคนที่ยืนหันหลังคุยกัน เหมือนหารืออะไรสักอย่างเธอจึงเว้นจังหวะยืนรอเพราะคงจะเป็นธุระสำคัญของคนที่มีอาชีพเดียวกัน
"อืม อย่าลืมสัญญาล่ะ" สิ้นสุดประโยคนั้น หมอที่ไม่ใช่เจ้าของแผนกก็หันหลังจะเดินออกมา ทว่า…
"บอส…" เฌอแตมเบิกตากว้างพึมพำถึงชื่อเขาเสียงเบาหวิว กับคนตรงหน้าในเสื้อกาวน์ที่มีอำนาจเป็นเจ้านายที่ทำงาน ใช่…บอสหรือไคเรนว่าที่พ่อของลูกหรือเจ้าของแกลอรี่ WHITE COAT หรือจะเป็น KR ศิลปินที่เธอชื่นชอบ และกำลังเพิ่มมาอีกหนึ่งบทบาทนั้นคือหมอในโรงพยาบาลดัง ที่กำลังปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ
"คุณเฌอแตม…" ไคเรนเองก็ตกใจกับความบังเอิญไม่แพ้กัน เขาเรียกชื่อเธอออกมาพร้อมกับสลับไปมองเพื่อนมองของเขาที่เป็นแพทย์สูตินรีเวช ที่รับปรึกษาปัญหาสำคัญของผู้หญิง หลัก ๆ ก็เรื่อง…การตั้งครรภ์
"เอ่อ…มีอะไรกันหรือเปล่าคะ?" หมอหญิงเจ้าของไข้เอ่ยขึ้นมา ทุกคนเหมือนจะชะงักงันยืนนิ่งกันไปหมด นั้นก็รวมไปถึงคนประคองอย่างทอฝัน เพราะทันทีที่ได้ยินคำว่าบอสจากปากเพื่อน ก็รู้ได้ในทันทีว่านั้นคือพ่อของลูกในท้องเธอ
"ไม่มีอะไรครับ คนไข้เชิญเลยครับ" ไคเรนเดินออกมาให้พ้นประตูแล้วเชิญให้อีกฝ่ายทำธุระของเธอต่อไป โดยสายตาก็ยังไม่ลดละออกจากเฌอแตม จดจ้องเธอเหมือนต้องการคำตอบอะไรบางอย่าง แต่ก็เช่นเดิมที่หญิงสาวนั้นเอาแต่หลบสายตาเขาตลอดเวลา กระทั่งประตูห้องตรวจก็กั้นระหว่างพวกเขาทั้งสองคน
"เรื่องนี้ไว้ค่อยคิด เอาเรื่องลูกก่อน" ทอฝันกระซิบเตือนสติเพื่อนเสียงแผ่ว ถ้ามัวแต่เอาทุกอย่างมาคิดรวมกัน ตอนนี้ก็อาจจะไม่ได้อะไรกลับไปเลย
เฌอแตมจึงพยักหน้ารับทราบ แล้วหันไปโฟกัสหมอสาวตรงหน้าที่กำลังดูเอกสารอะไรบางอย่างในมือ
"ผลตรวจเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ" ทอฝันถามอย่างตื่นเต้น เช่นเดียวกับเฌอแตมที่นั่งรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
"ตอนนี้ผลตรวจออกมาแล้ว หมอยินดีด้วยนะคะ คุณชนิตรากำลังตั้งครรภ์ค่ะ" ประโยคที่ทำเธอหยุดหายใจโลกรอบข้างเริ่มหยุดนิ่งเว้นแต่มือของเธอที่ลูบหน้าท้องตนอัตโนมัติ ถึงจะเตรียมใจมาอย่างดีแต่เมื่อได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะใจหายอีกครั้ง
ทอฝันกุมมือคนข้าง ๆ ไว้แน่น รู้ดีว่าตอนนี้เพื่อนสนิทกำลังรู้สึกอะไร ทั้งโทษตัวเองที่ทำให้เรื่องทุกอย่างบานปลายจนส่งผลกระทบกับเด็กที่จะเกิดมาไม่มีพ่อ และอีกความรู้สึกก็ดีใจที่อย่างน้อยเขาก็มีสายเลือดเธออยู่ในนั้น รู้สึกผสมปนเปกันไปหมด จนไม่รู้จะต้องแสดงออกอย่างไรจึงทำได้แค่นั่งนิ่ง ๆ แล้วรวบรวมสติให้มีสมาธิฟังคนเป็นหมอมากที่สุด
"คุณแม่จะอัลตราซาวด์เพื่อดูอายุครรภ์เลยไหมคะ หรือว่าจะรอคุณพ่อมาด้วยกันครั้งหน้าพร้อมฝากท้องก็ได้ค่ะ" คุณพ่องั้นหรือ…ถ้ารอก็คงไม่ต้องรู้อายุครรภ์กันพอดี
"ทำทุกอย่างวันนี้เลยค่ะ" หมอสาวไม่ได้ตั้งคำถามอะไรต่อ เธอรีบจัดการตามหน้าที่ของตนโดยไว ใช้เวลาไม่นานการตรวจเช็คทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี ที่เหลือก็แค่รอเวลามาตามนัดพร้อมอัปเดตเจ้าก้อนในท้องทุกเดือนเท่านั้นก็เพียงพอ
"ช่วงนี้อาจจะมีอาการแพ้ท้องที่เริ่มรุนแรงขึ้น หมออยากให้คุณแม่เตรียมรับมือไว้นะคะ"
"ขอบคุณค่ะคุณหมอ" แล้วทุกอย่างก็จบลงโดยทอฝันก็จับมือเพื่อนออกมาจากห้องตรวจเช่นเคย
แต่แล้ว…
"บอส…" เท้าเรียวชะงักกึกพร้อมเงยมองคนตรงหน้า
เขายังอยู่…เขายังยืนอยู่หน้าห้องตรวจกอดอกเหมือนกำลังรอใครสักคน
"ผมยืนรอเพื่อนน่ะครับ" ทันทีที่ได้สบสายตาเธอไคเรนก็ว่าขึ้น เล่นเอาเฌอแตมถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยการมีอยู่ของเขาก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ
"ค ค่ะ ฉันก็มาตรวจภายในตามประสาผู้หญิง บังเอิญมากเลยค่ะที่เจอคุณหมอเพื่อนของบอส" เฌอแตมฝืนยิ้มพร้อมโกหกกลบเกลื่อน ทำทอฝันที่ยืนข้าง ๆ คันปากยุบยิบ อยากจะพูดความจริงให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็รู้ว่าถ้าทำอย่างนั้นเพื่อนต้องไม่พอใจแน่นอน
"อยู่ข้างนอกเรียกผมว่าไคเรนก็พอครับ"
"ค ค่ะ" หมอหนุ่มหรือเจ้านายของเธอขยับแว่นเล็กน้อย แต่สายตายังคงทอดมองเฌอแตมอยู่ตลอดทำให้คนที่ยืนเกร็งอยู่แล้วกลับเกร็งหนักกว่าเดิม
กระทั่ง…
"อ้าวเรน...มีธุระกับเค้กอีกเหรอ?" หมอสาวคนสวยคนเดิมเดินออกจากห้อง เธอไม่ว่าเปล่าพูดไปก็คล้องแขนไคเรนราวกับสนิทชิดเชื้อกันเป็นอย่างดี ทันใดนั้นดวงตาคู่สวยก็ปรายเห็นทอฝันและเฌอแตมที่ยืนอยู่ด้วย
"คนไข้นี่…รู้จักกันเหรอ?" เธอชี้คนสองฝ่ายสลับกัน
"ภัณฑารักษ์ที่แกลอรี่ผม" จึงเป็นไคเรนที่แนะนำให้รู้จัก เฌอแตมจึงโค้งหัวให้คุณหมอสาวเป็นการทักทาย
"บังเอิญมากเลย หมอเค้กค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก" คนแนะนำตัวฉีกยิ้มกว้าง รอยยิ้มสวยหวานปรากฏบนใบหน้าเหมือนชื่อของเธอ
"เฌอแตมค่ะ สวัสดีอีกครั้งค่ะคุณหมอ" เฌอแตมส่งยิ้มกลับ มองคนสองคนตรงหน้าที่ดูสนิทมากกว่าคนที่เป็นแค่เพื่อนกัน
"ผมมารอรับเค้กไปทานข้าวครับ"
"วันนี้เลยเหรอ?" หมอเค้กเหมือนจะเพิ่งรู้ตัวว่ามีนัด
"ครับ หมอเค้กถึงเวลาพักแล้วใช่ไหมครับ"
"ใช่ค่ะ งั้นเราไปกันเลยไหม เค้กเริ่มหิวแล้ว"
"อืม ผมขอตัวก่อนนะ"
"ค่ะ" แล้วทั้งสองที่คุยกันเข้าขาก็เดินจากไป โดยมีสายตาของอีกคนทอดมองตลอดเวลา ถึงตอนนี้เธอก็มั่นใจว่าตนตัดสินใจถูก การบอกความชีวิตที่อาจจะทำลายชีวิตของใครบางคน หรือคนที่ไม่เกี่ยวข้องอย่างหมอเค้ก สู้เธอเก็บงำกับตัวเองแบบนี้ มันดีที่สุดแล้ว
"กลับกัน วันนี้ฉันจะทำอาหารให้แกกินเอง" ทอฝันเบี่ยงเบนความสนใจของเพื่อน ไม่อยากพูดถึงให้เธอยิ่งคิดมากจึงลากเธอออกมาเพื่อปลอบใจ อย่างไรเสียสิ่งที่เฌอแตมต้องการที่สุดตอนนี้ก็คงเป็นกำลังใจและใครสักคนที่จะอยู่เคียงข้างเธอไม่ไปไหน
- ผู้เขียน
