ห้าปีผ่านไปเวลาผ่านไปอย่างไม่น่าเชื่อ ในขณะที่ฉันอายุเข้าเลขสามเจ้าฝาแฝดของฉันก็ได้ 7 ขวบพอดี วัยกำลังซุกซน สร้างเสียงหัวเราะ แต่ในขณะเดียวกันก็เหนื่อยหน่ายกับความดื้อของพวกเขาเหมือนกัน
"ทำอะไรอยู่คะ?" ฉันโน้มกอดแผ่นหลังของคนที่ยืนหันหน้าเข้าหาเตา กลิ่นหอมของอาหารลอยฟุ้งในอากาศทั่วบ้านของเรา ยังเป็นฉันที่เป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก มีสามีดี ๆ ที่ฟ้าส่งให้มาอยู่เคียงข้าง ไม่มีวันไหนที่ไม่มีความสุขเลย
"มีแซนด์วิชทูน่า แล้วก็ข้าวผัดให้ลูกครับ"
"หอมจัง ~" ฉันไม่พูดเปล่า ว่าแล้วก็ฝังจมูกกับแผ่นหลังกว้างของเขา ความหอมที่ฉันหมายถึงไม่ได้หมายถึงข้าว แต่เป็นกลิ่นกายของเขาที่คุ้นเคยและชวนตกหลุมรักซ้ำไปซ้ำมา
"ระวังจะไม่ได้ไปปิกนิกนอกบ้านนะครับ" ฉันหยุดการกระทำในทันที สุดสัปดาห์แบบนี้ก็ต้องออกไปใช้ชีวิตครอบครัวข้างนอกบ้าง วาดรูป อ่านหนังสือ และพาลูกวิ่งเล่นที่สวนสาธารณะฉันรอวันนี้มาตั้งหลายวัน
