ก็อก ๆ
คนเพิ่งออกมาจากห้องน้ำในห้องนอนหยุดเดินเพียงนิด เงยมองยังประตูที่มีคนเคาะและไม่ปล่อยให้รอนานเขาก็รีบตรงไปเปิดเพราะรู้ว่าใครคนนั้นที่เคาะเป็นใคร
"เอ่อ..." ร่างสวยของเฌอแตมยืนนิ่งสนิท ในมือมีหมอนอีกใบพร้อมเบือนหน้าออกจากกายที่มีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวห่อหุ้มท่อนล่างเพียงผืนเดียว
"ดะ เดี๋ยวฉันค่อยมาใหม่ก็ได้ค่ะ" คนว่าจบกำลังจะหมุนตัวเดินหนี ใบหน้าเห่อร้อนจะกี่ครั้งที่เห็นกายกำยำซิกซ์แพ็กเป็นลอนลายสวยแบบตรงตาก็ไม่เคยทำใจได้เสียที
"เดี๋ยวสิครับ ยังไม่ชินเหรอ?" ไคเรนยิ่งเห็นก็ยิ่งอยากแกล้ง แก้มนุ่มนิ่มฉายสีแดงระเรื่อน่ารักเกินจะต้าน ขณะที่มือนาเชยปลายคางขึ้นดวงตาคู่สวยก็ไม่กล้าสบมองตรง ๆ
"คะ คือฉัน..." ทั้งเสียงยังสั่นเครือ เป็นคนเดินมาหาแท้ ๆ แต่กลับไม่กล้าจะเผชิญหน้า
"นอนไม่หลับใช่ไหมครับ?" เฌอแตมค่อย ๆ พยักหน้า ทั้งฝืนข่มตานอนอยู่หลายชั่วโมงแต่มันก็กลับไม่ช่วย
"ขอนอนด้วยได้ไหมคะ ฉัน
