EP 9 : เลื่อนสถานะ
1587 คำ
กำราบรัก : ตอนที่ 9
หลายชั่วโมงผ่านไป
งานทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี สาวร่างเล็กเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาอยู่ในชุดเดิมเหมือนตอนที่มา รอยยิ้มบางฉายขึ้นบนใบหน้าหวานเมื่อมองตัวเองผ่านกระจกเงา ก่อนจะเดินออกไปหาคนที่ยืนรออยู่ด้านนอก
"เสร็จแล้วค่ะ" รอยยิ้มตาหยีส่งไปหานักธุรกิจหนุ่ม ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนชวนเธอกินข้าวหลังจากเสร็จงาน ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้ปฏิเสธความหวังดีของเขา
"ครับ งั้นไปหาอะไรทานกัน วันนี้เราอยากทานอะไร พี่จ่ายไม่อั้น"
"พึ่งรู้ว่าเจ้านายบริษัทนี้เลี้ยงลูกน้องดีขนาดนี้นะเนี่ย"
"ลูกน้องคนอื่นไม่เท่าไหร่ แต่สำหรับสาวสวยที่เดินอยู่ข้างๆพี่คนนี้ เลี้ยงได้ทั้งชีวิตอยู่แล้วครับ เพราะพี่ไม่เคยคิดว่านินิวเป็นลูกน้องเลยสักนิด"
"จะมาสารภาพรักกลางห้างไม่ได้นะคะ" คำพูดของเขาทำเอาเธอชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็กลับมาแสดงสีหน้าเหมือนเดิม
"ถ้าเกิดพี่ทำขึ้นมาเราจะยอมรับไหมล่ะ"
"โอ๊ะ! นิวอยากทานร้านนี้ค่ะ คงไม่แพงไปสำหรับพี่กวินท์ใช่ไหมคะ" นินิวชี้ไปทางร้านอาหารเกาหลีแบรนด์ดัง
"ก็อาจจะยอมนะคะ" เธอเดินเข้ามากระซิบใกล้ๆก่อนจะยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย และรีบเดินเข้าร้านอาหารไปก่อน ทำเอานักธุรกิจหนุ่มมองตามหลังด้วยรอยยิ้ม
"พี่กวินท์ทานอะไรคะ เดี๋ยวนิวสั่งเผื่อ" นินิวกำลังก้มหน้าก้มตาดูเมนูอาหารตรงหน้า เมื่อเห็นนักธุรกิจหนุ่มเดินตามเธอมานั่งอยู่ฝั่งข้ามแล้ว
"เราสั่งอะไรมาพี่ก็ทานได้หมด"
"ฟิวส์แฟนอีกละ ตามใจนิวมากระวังจะเจอเด็กเอาแต่ใจนะคะ" เธอเงยหน้าตอบรับชายหนุ่ม
"ถ้าคนนั้นเป็นนินิวพี่ก็ยอมให้เอาแต่ใจเลยครับ"
รอยยิ้มฉายขึ้นบนใบหน้าของทั้งคู่โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรต่อ นินิวเองก็รีบก้มหน้าก้มตาดูเมนูอาหารต่อด้วยความเคอะเขิน ถึงเธอจะผ่านผู้ชายตามจีบมาเยอะ แต่การกระทำของรุ่นพี่คนสนิททำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามเหมือนกัน
หมับ
"เขินหน้าแดงเชียว" ฝ่ามือหนาเอื้อมมาลูปแก้มเนียนใสของหญิงสาวตรงหน้าอย่างแผ่วเบา ทำเอาคนตัวเล็กชะงักไปกับความอ่อนโยนของเขา
"งื้อ...รู้ว่านิวเขินก็ยังแกล้งกันอยู่นั่นแหละ"
"หึ หึ..." เสียงหัวเราะออกจากลำคอเบาๆเมื่อเห็นท่าทางราวกับเด็กน้อยโดนแกล้งของคนตรงหน้า มือหนาเลื่อนไปโยกหัวเธอเบาๆ ก่อนจะละออกมาและปล่อยให้เธอสั่งอาหาร
ไม่นานอาหารมากมายก็ถูกวางอยู่บนโต๊ะโดยการสั่งของพริตตี้สาว ทั้งคู่กินอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย แต่คนที่โดนจู่โจมไม่หยุดก็หนีไม่พ้นหญิงสาวร่างเล็กเพราะชายหนุ่มนักธุรกิจจะคอยป้อนเธอจนคนโดนป้อนแทบไม่ได้ตักอาหารกินเองเลย นินิวเองก็ไม่ได้ปฏิเสธการกระทำของรุ่นพี่หนุ่ม เธอรู้สึกดีที่มีคนคอยเอาใจ แถมยังเป็นคนที่อ่อนโยนกับเธอเสมอต้นเสมอปลาย
การเจอกันครั้งนี้รุ่นพี่นักธุรกิจหนุ่มเปิดเผยความรู้สึกกับเธอมากขึ้น มากเสียจนเธอตั้งรับไม่ทัน ก่อนหน้านี้ความรู้สึกก็มักบอกเธอเสมอว่าเขาตามจีบแต่ไม่ได้คิดจริงจังอะไร คุยแก้เหงาได้ ปรึกษาได้ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะจริงจังกับเธอถึงขั้นนี้ เพราะผู้ชายอื่นที่ตามจีบเธอก่อนหน้านี้ ก็หวังแต่เรื่องอย่างว่า เห็นเธอแต่งตัวล่อเสื้อล่อจระเข้ก็คิดว่าเธอง่ายกันทั้งนั้น แต่พอเธอเล่นตัวก็จะหายเข้ากลีบเมฆไป เธอเลยเลือกใช้ข้อพิสูจน์ข้อนี้มาวัดใจหนุ่มๆ ผิดกลับคนตรงหน้าที่เธอจะเล่นตัวแค่ไหนก็ไม่มีท่าทีจะคิดเรื่องแบบนั้น สำหรับเธอแล้วการจับมือ แตะเนื้อต้องตัวถือเป็นเรื่องปกติ แต่ไม่ถึงขั้นแลกลิ้นและสอดใส่
"อิ่มจนพุงจะแตก พี่กวินท์ทำนิวอ้วนแน่เลย พออยู่กับพี่แล้วนิวทานเยอะมาก" นินิวบ่นอุบก่อนจะลูบท้องตัวเองเบาๆ หลังจากทั้งคู่เดินออกจากร้านอาหารแล้ว โดยที่อาหารมื้อนี้ชายหนุ่มข้างกายก็เป็นคนจ่ายอย่างที่เขาพูดไว้
"ฮ่า ฮ่า ... เราเป็นคนสั่งเองทั้งหมดเลยนะ จะมาว่าพี่ได้ยังไงกัน"
"ก็พี่ป้อนนิวไม่หยุดเลยนิคะ"
"แต่เราก็อ้าปากให้พี่ป้อนไม่ห้ามสักคำเลยนะ"
"แรงมาก พี่กวินท์เป็นคนยอกย้อนเก่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือว่านิวให้เลื่อนสถานะแล้วจะพูดยังไงก็ได้คะ" รอยยิ้มกรุ้มกริ่มฉายขึ้นบนใบหน้าหวานเพราะเธอเน้นประโยคหลัง
"สรุปนินิวยอมตกลงคบกับผู้ชายอย่างพี่แล้วเหรอครับ" นักธุรกิจหนุ่มถามกลับด้วยท่าทางดีใจ เพราะคำพูดของเธอทำให้เขามั่นใจว่าเธอเปิดใจยอมรับเขาแล้ว
"ก็เริ่มศึกษากันไปเรื่อยๆ แต่พิเศษมากกว่าเดิม"
"ขอบคุณนะครับที่ให้โอกาสพี่"
"ถึงจะยังไม่ใช้คำว่าแฟน แต่ขอจับมือให้เราเดินเคียงข้างกันได้ไหมครับ"
"หื้ม...เกมรุกเก่งเสมอ" เธอมองฝ่ามือหนาที่ยื่นมาตรงหน้า ถึงปากจะพูดไปแบบนั้นแต่ก็ยอมเอื้อมไปจับมือรุ่นพี่คนสนิท
ทั้งคู่จับมือเดินเล่นกันในห้างสุดหรูท่ามกลางผู้คนมากมายราวกับคู่รัก หลายคนที่เห็นก็ต่างพากันอิจฉา ต่างเห็นพ้องต้องกันว่าชายหล่อหญิงสวยช่างเหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก
--//--//--//--//--//--//--
"ขอบคุณพี่กวินท์ที่มาส่งนิวนะคะ" นินิวกล่าวขอบคุณชายหนุ่มที่อาสามาส่งเธอถึงหน้าคอนโด รอยยิ้มหวานส่งตรงไปหาชายหนุ่มนักธุรกิจ
"นินิวครับ" น้ำเสียงเข้มพูดขึ้นและรั้งแขนเธอไว้ในตอนที่เธอกำลังจะเปิดประตูลง
"ค...คะ?" แค่เพียงเธอหันมาใบหน้าคมคายก็โน้มเข้ามาใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆของกันและกัน
"ถ้าพี่ทำมากไป ห้ามพี่นะครับ"
"...." สายตาอ่อนโยนที่เขามองเธอในระยะประชิดทำเอาเธอนิ่งไปชั่วขณะ ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆโน้มเข้าใกล้ๆโดยที่เธอไม่ได้ร้องห้ามหรือขัดขืนเขาสักนิด ก่อนที่จะ...
จุ๊บ~
ริมฝีปากหนาเข้ามาแนบชิดกับริมฝีปากบางทันที
"อื้อ..."
ผลัก!
เมื่อรู้สึกถึงลิ้นอุ่นๆที่พยายามแทรกตัวเข้ามาในโพรงปากบางด้านในหัวใจดวงน้อยถึงกับกระตุกวูบ อยู่ๆเหตุการณ์ก่อนหน้านี้กลับมาฉายซ้ำในหัวเธออีกครั้งจนทำให้เธอรีบผลักชายหนุ่มร่างสูงออกห่างทันที
"นิวว่ามันเร็วไป" นินิวพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
"พี่ขอโทษ พี่พยายามหักห้ามใจตัวเองแล้ว ยิ่งเราเปิดใจให้พี่มากขึ้นพี่ยิ่งถลำลึกลงไปจนควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ต่อไปพี่จะไม่เกินเลยกับเรา ถ้าเรายังไม่พร้อม พี่สัญญา"
"ขอบคุณที่มาส่งอีกครั้งนะคะ นิวขึ้นห้องก่อนนะคะ" รอยยิ้มเจื่อนๆฉายขึ้นบนใบหน้าหวาน ก่อนที่เธอจะเปิดประตูลงจากรถยนต์คันหรู
หลังจากลงมาจากรถของรุ่นพี่หนุ่มคนสนิทแล้ว หญิงสาวร่างบางได้แต่ยืนเหม่อลอยระหว่างรอลิฟต์ขึ้นไปยังห้องของตัวเอง
"ทำไมฉันต้องเห็นภาพนายด้วยนะ" เธอได้แต่พึมพำกับตัวเองเบาๆ ทั้งที่ผู้ชายตรงหน้าอ่อนโยนกับเธอทุกอย่าง เอาใจใส่เธอทุกอย่าง และตามจีบเธอมาแสนนาน แต่กลับนึกถึงภาพผู้ชายคนนั้นที่กำลังมอบรสจูบให้เธอโดยที่เธอเองไม่เต็มใจ ภาพเหตุการณ์ของเมื่อคืนกลับมาวนเวียนในหัวเธออีกครั้ง นินิวรีบสะบัดความคิดนั้นออกจากหัวทันที "เฮ้อ..."
ติ้ง
เสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นทำให้เธอรีบหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมา คิ้วทั้งสองข้างขมวดเป็นปมเพราะข้อความที่ส่งมาเป็นเบอร์ที่เธอไม่ได้บันทึกไว้ แค่เพียงกดเข้าไปถึงกับถลึงตาโตเมื่อเห็นภาพนิ่งตอนเธอนอนเปลือยกายอยู่หลังรถยุโรปคันหรู เธอจำเบาะของรถคันนี้ได้แม่น มือบางสั่นระรัวเมื่อมองภาพตัวเอง ต่อให้เบลอหน้าไว้แต่ก็ยังรู้ว่านั่นคือตัวเธอ ใบหน้าหวานหันซ้ายหันขวาพยายามมองหาคนที่ส่งภาพนี้มา แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา
ติ้ง
เป็นอีกครั้งที่เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น
เธอว่าภาพนี้สวยไหม.... ฉันว่าจะส่งไปให้ไอ้หน้าจืดนั่นเลือกรูปสวยๆสักหน่อย มีเยอะจนฉันเลือกไม่ถูกเลยล่ะ
"ธันวา" นินิวกัดฟันแน่นด้วยความโมโห เธอไม่รู้ว่าเขาตั้งกล้องแอบถ่ายไว้ตอนไหน ดวงตากลมโตสั่นระริกเมื่อเลื่อนขึ้นไปดูภาพตัวเอง มือบางกำโทรศัพท์ตัวแน่นด้วยความโกรธ
- ผู้เขียน
