ฝันร้าย... มันต้องเป็นฝันร้ายแน่ๆ ฝันร้ายที่เหมือนกับจะกระชากจิตวิญญาณของหล่อนให้แดดับไปจากร่างกาย
“ไม่จริง... คุณยังไม่ตาย คุณไท... คุณไทยังไม่ตาย...”
คนที่นอนหลับใหลอยู่ยกมือขึ้นไขว่คว้าสะเปะสะปะไปในอากาศ หยาดน้ำตาไหลออกมาทั้งๆ ที่สองดวงตายังคงหลับสนิท
“ไม่จริง... คุณไทยังอยู่... คุณไทยังอยู่...”
คาเมรอนพยายามแตะแก้มซีดเผือดเพื่อเรียกสติ แต่ก็ต้องทำอยู่นานกว่าดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตาจะลืมขึ้น ร่างอรชรสั่นราวกับลูกนกเปียกฝน หล่อนผุดลุกขึ้นนั่ง และจะกระโจนลงจากเตียง ปากก็ร่ำร้องหาไทโรนไม่หยุด
“คุณพุดจะไปไหนคะ เดี๋ยวก็เป็นลมไปอีกหรอกค่ะ”
“ฉันจะไปหาคุณไท... เขายังไม่ตาย...”
“คุณพุดใจเย็นๆ ก่อนนะคะ คือว่า...”
คาเมรอนพยายามจะบอกพุดแก้วว่ากำลังเข้าใจผิด ไทโรนยังไม่ตาย แต่ก็ถูกคู่สนทนาที่กำลังร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังขัดจังหวะเสียทุกครั้งไป
“คุณไทอยู่ไหน... คุณอยู่ไหน”
“คุณพุดคะ ได้โปรด
