พุดแก้วตั้งใจเอาไว้ว่าถ้าเย็นนี้หากไทโรนกลับมา หล่อนจะยอมให้อภัยเขา จะไม่แง่งอนใส่เขาอีกแล้ว แต่ผ่านเวลาอาหารค่ำมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว เขาก็ยังไม่กลับเข้ามา ความห่วงใยในอกเพิ่มปริมาณขึ้นจนอัดแน่น จากที่เคยนั่งรอ เปลี่ยนเป็นเดินไปมา ลางสังหรณ์ชั่วร้ายแวะเวียนเข้ามาทำให้สติของหล่อนแตกกระเจิง
ไทโรนมีอำนาจ และแสนจะฉลาด ไม่มีใครหน้าไหนแตะต้องผู้ชายคนนี้ได้หรอก...
แม้จะพยายามบอกตัวเองแบบนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรหล่อนถึงได้เป็นห่วงเขามากมายแบบนี้ เป็นห่วงมากๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“คุณพุดนั่งก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณไทก็กลับมา”
คาเมรอนพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง แต่พุดแก้วนั่งไม่ลง
“คุณไทไม่เคยผิดเวลานะ นี่เลยเวลาดินเนอร์มาสี่สิบห้านาทีแล้ว มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าก็ไม่รู้”
สาวใช้อมยิ้ม
“คุณพุดหายโกรธคุณไทแล้วเหรอคะ”
คนถูกถามฝืนยิ้ม ยามนี้หล่อนห่วงใยไทโรนมากกว่าสิ่งใด
“คาเมรอน ทำไมเธอไม่ล
