พุดแก้วเมินหน้าหนีจากช่อกุหลาบสีขาวสะพรั่งอย่างไม่ไยดี ร่างอรชรผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้พักผ่อนสีขาวในสวนสวยข้างคฤหาสน์หรูที่มีชื่อว่าฮาเร็ม และจะก้าวเท้าเดินจากไป แต่เจ้าของดอกกุหลาบกลับคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ และดึงเข้ามาหา
“ฉันง้อเธอมาสามวันแล้วนะพุดแก้ว”
คนฟังน้ำตาซึม แต่ก็ยังคอแข็ง จ้องหน้าเขาเขม็ง
“คุณไทไม่จำเป็นต้องมาใส่ใจอีตัวต่ำๆ อย่างพุดหรอกค่ะ กรุณาปล่อยพุด...”
“ฉันไม่ปล่อย”
“แต่พุดไม่อยากเห็นหน้าคุณไทอีก”
คนฟังถึงกับอึ้งจังงัง ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าผู้ชายแสนทระนงอย่างเขาจะต้องมาตามง้องอนผู้หญิงที่ตัวเองบอกว่าต่ำต้อยด้อยค่ายิ่งกว่าเศษดินแบบนี้ เขาไม่เคยชินกับการง้องอน และก็ไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าจะต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
มันน่าสมเพช... แต่มันจะน่าสมเพชมากกว่าหากเขาไม่สามารถทำให้พุดแก้วให้อภัยในความร้ายกาจของตัวเองได้
นี่เขารักหล่อนหรือ...?
มันก็ชัดเจนอยู่แล้วนี่... ชัดเจนยิ่
