ผ้าแพรเดินวนไปวนมาอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ตึก ที่ประจำของเธอและเพื่อนๆ ทว่าตอนนี้กลับไม่มีเพื่อนสาวที่มักจะมาถึงมหาวิทยาลัยก่อนเธอเหมือนทุกวันนั่งอยู่ หญิงสาวจึงนั่งอยู่ที่โต๊ะร่วมยี่สิบนาทีจนใกล้ได้เวลาเข้าเรียนวิชาแรก ใยไหมก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมา
ในที่สุดผ้าแพรก็ทนรอต่อไปไม่ไหว หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายขึ้นมาโทรหาเพื่อนสาว แต่ไม่ว่าจะโทรไปกี่สายปลายสายก็ไม่รับสาย จึงเป็นเหตุให้ผ้าแพรต้องเดินเป็นหนูติดจั่นอยู่อย่างนี้ที่เป็นในขณะนี้
“ผ้าแพร” และเสียงร้องเรียกที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง เรียกให้ผ้าแพรให้กลับไปมอง ก่อนจะส่งยิ้มกลับไปให้และรีบเดินเข้าไปหา
“แองจี้ มาพอดีเลย แพรมีเรื่องจะถามว่าติดต่อไหมได้ไหม แพรโทรไปก็ไม่รับสายวันนี้ก็ไม่มาเรียนอีก เมื่อคืนเห็นไหมบอกจะไปเที่ยวกับแองจี้ไม่ใช่เหรอ”
“ใจเย็นๆ ก่อนคุณหนูแพร ถามมายาวเหยียดเชียว เมื่อคืนแองจี้กับไหมไปเที่ยวด้วยกันมาจริง แต่ไหมมัน
