“ถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะมาขอความเมตตาจากฉันอีกเหรอ” บรรณจิ้มหน้าผากอีกฝ่าย ใบหน้าเกรี้ยวกราด
“คุณบรรณขา เมตตาบ่าวเถอะค่ะ บ่าวสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับผู้ชายคนไหนอีก จะมีคุณบรรณแค่คนเดียวเท่านั้น”
“ร่านแบบเธอ มันเลี้ยงไม่เชื่องหรอก” บรรณมัดขาสาลี่ผูกติดโซ่ไว้กับเสาบ้าน
“คุณบรรณจะทำอะไร มัดบ่าวทำไม”
“อยู่ที่นี่แหละ จะได้หายร่าน”
“คุณบรรณ ปล่อยนะ ปล่อยสิ อย่าทำแบบนี้กับบ่าวนะคะ ไม่นะ” สาลี่ร้องโวยวาย แท้ที่จริงไม่ได้สำนึกกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปสักนิด เธอแค่คิดว่าจะเอาตัวรอดเท่านั้นเอง
ปัง!!! เสียงประตูปิดลงสาลี่พยายามตะเกียกตะกายไปที่ประตูแต่ติดว่าเท้าถูกล่ามโซ่เอาไว้ เธอกรีดร้องด่าว่าสารพัด
บรรณเคยหน้ามืดเอารูปวาดของน้องสาวไปขายเพื่อเอาเงินไปโรงบ่อน เพื่อเล่นการพนัน สุดท้ายก็ไปไถ่คืนมา และติดเอาไว้กับผนังบ้าน สำนึกผิดที่ทำตัวเป็นพี่ชายที่แย่
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้า ไอ้เลว แกมันน่าโง่ น่าโง
