“แก้วไม่กินปลาร้าเหรอครับ”
“รู้ได้ยังไงคะ”
“ก็ไม่เห็นสั่ง ปกติเขาสั่งส้มตำก็ใส่ปลาร้ากันนี่ครับ”
“พี่บรรณก็ไม่เห็นสั่งนี่คะ”
“พี่กินได้ทั้งนั้นแหละครับ”
“แก้วไม่ค่อยชอบกินปลาร้านะคะ แต่ก็กินได้นะคะ แต่ชอบใส่หอยดอง รู้สึกว่ามันจะหอมหวาน รสชาติอร่อยกว่า ปลาร้ามันเค็มไป แก้วไม่ชอบอะไรเค็มๆ น่ะค่ะ”
“แล้วแต่คนชอบกระมังครับ”
“ค่ะ พี่บรรณจะว่าอะไรไหมคะ” แก้วการะเกดมองปีกไก่ทอดกรอบแล้วมองหน้าเขา
“ตามสบายเลยครับ” เขาพยักหน้าให้เธอ นึกเอ็นดูในความน่ารักสดในของเธอ
แก้วการะเกดหยิบปีกไก่ทอดมากัดอย่างเอร็ดอร่อย ถ้าให้เธอมัวแต่ใช้ช้อนเล็มเนื้อไก่ออกมากินคงไม่ไหวแน่ กว่าจะได้กิน มันไม่อร่อยเหมือนยกมากัดแบบนี้
บรรณไม่ได้นึกตำหนิหญิงสาว แต่เขากลับคิดว่าเธอเป็นกันเองเสียมากกว่า ไม่ได้พิธีรีตองมาก ไม่ได้ห่วงสวย แต่ก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดหรือกินมูมมามตะกละตะกลามเสียหน่อย เธอดูเป็นธรรมชาติ ทำให้เขาเองมอ
