“คุณพงศ์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะคะ” บัวบุษบาเอ่ยถามพงศ์อินทร์เมื่อเข้ามาที่ห้องวาดภาพของเขา แต่เห็นเขานอนอยู่ที่พื้น เธอตกใจแทบแย่ คิดว่าเขาเป็นอะไรร้ายแรง
“ผมอาจจะเผลอหลับไปน่ะครับ”
“เผลอหลับเหรอคะ ไม่น่าจะใช่นะคะ คุณนอนคว่ำเหมือนเป็นลมหรือสลบน่ะค่ะ” บัวบุษบามีท่าทีเป็นกังวลเพราะหลังๆ มานี้เธอคิดว่าพงศ์อินทร์ดูแปลกๆ ไป บางทีเขาก็นิ่งไป หลับไป หรือมีอาการเหมือนคนสลบอย่างที่เธอเจอเมื่อครู่นี้
“ช่วงนี้คุณพงศ์ดูเพลียๆ ไปหรือเปล่า ไปหาหมอไหม”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ครับ” พงศ์อินทร์ยิ้มให้หญิงสาว
“ถ้าเป็นเด็กจะเฆี่ยนเสียให้เข็ดนะคะ ดื้อจริงเชียว” เธอส่ายหน้าไปมา
“ใจดีแบบคุณบัวไม่เฆี่ยนหรอกครับ”
“แน่ะ! รู้ได้ยังไงคะว่าบัวใจดี ถ้าใจร้ายขึ้นมาล่ะก็” เธอทำหน้าดุ
“ผมรู้อยู่แล้วล่ะครับว่า... ว่าที่เมียผมเป็นคนใจดี” เขาหยิกแก้มเธอเบาๆ ก่อนจะลูบไล้ แล้วชะงัก มองสบตากับเธออย่าง
