“เจ้าหลง อย่าเป็นอะไรนะ อย่าเป็นอะไร” บัวถลาเข้าไปกอดร่างเจ้าหลงที่ดิ้นทำท่าจะขาดใจเพราะคอยังไม่ขาดสนิท ก่อนที่มันจะนิ่งสนิทอยู่ในอ้อมกอดของเธอ
“หลง!!!!” บัวกรีดร้อง ร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความอาดูร สงสารสุนัขแสนรู้ที่รักเธอและคอยปกป้องเธอจนถึงวินาทีสุดท้าย
“ร้องให้คอแตกก็ไม่มีใครได้ยินหรอก ผัวเธอก็ไม่ได้ยิน” ชัยหัวเราะอย่างสะใจ
“ไอ้หมาอัปรีย์ตัวนี้มันเสือกหาเรื่องตายเอง”
“คนเลวคนชั่ว คนสารเลว” บัวตรงเข้าทุบตีชัยอย่างโกรธแค้น
“พี่ทำอะไรกับทุกคน บอกมาเดี๋ยวนี้นะ”
“วางยาไง” ยาที่สาลี่จัดการให้ทุกคนกินทำให้ทุกคนแค่สลบไป เขาเลยเข้ามาจัดการกรอกยาและมัดทุกคนเอาไว้อีกรอบ เพื่อให้ไม่ฟื้นขึ้นมาในตอนนี้ เหมือนกับพงศ์ ยกเว้นบัวที่ปล่อยให้ฟื้นเองเมื่อหมดฤทธิ์ยา ไม่ได้กรอกยาเพิ่มเข้าไปตอนสลบ ก่อนจะเอาข้าทาสบริวารทุกคนไปมัดขังรวมกันเอาไว้ เพื่อป้องกันการหลบหนี หรือต่อสู้ ทำแบบนี้เป็นวิธีที่ไม่เสีย
