“ระวังตัวด้วยนะ” พงศ์พูดกับเด็กสาว เขาฝืนตัวเองต่อไปไม่ไหว จึงหลับลงไปอีกครั้ง
“อ้าว... พี่พงศ์ขอโทษครับ” พดรีบบอกพี่ชาย เมื่อเห็นอีกฝ่ายลืมตาจากการนั่งสมาธิ
“พี่นั่งสมาธิเสร็จแล้วล่ะ” พงศ์ลุกขึ้นจากห้องพระที่อยู่ชั้นบนของตัวบ้าน เขากลับมากรุงเทพฯ หลายวันแล้ว เมื่อเห็นว่าทุกอย่างที่อยุธยาเรียบร้อยดี อีกอย่างเขาก็ส่งคนไปคอยดูแลบัวบุษบาแล้ว เพราะต้องปลีกตัวมาจัดงานแสดงภาพวาด จึงค่อยคลายใจไปได้ ว่าจะไม่มีใครไปก่อกวนอีก
“เดี๋ยวนี้พี่พงศ์นั่งสมาธิบ่อยนะครับ”
“นั่งแล้วดีนะ ทำให้จิตใจสงบ” ตั้งแต่นั่งสมาธิเขาก็ได้เห็นอะไรมากมายขึ้น
“ผมเคยนั่งแล้วปวดเมื่อยไปหมด พี่พงศ์ทนได้ยังไง”
“นั่งไปนานๆ ก็จะชินไปเอง รู้จักฝึกจิตให้สงบ แล้วเป็นอะไรของนาย หน้าตาเหมือนดูหงุดหงิด” พงศ์เอ่ยถามน้องชายคนเดียวที่เอาแต่ถอนใจ
“เปล่าครับ”
“ต้องมีอะไรแน่ๆ”
“ก็คุณแม่น่ะสิครับ บ่นๆ กับผมเรื่องแต่งงาน อยากให้ผมเป็
