“ไม่รู้ไปมีเรื่องอะไรกับใครมา เราจะเดือดร้อนหรือเปล่าล่ะนี่” นางเกด หญิงหม้ายที่เลี้ยงลูกสาวมาโดยลำพังเอ่ยขึ้น สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก ตั้งแต่ช่วยเหลือพงศ์ขึ้นมาจากตลิ่งริมคลอง นางก็ไม่สบายใจอยู่เรื่อย เพราะกลัวตัวเองและบุตรสาวจะเดือดร้อน
“คุณพงศ์เป็นคนดีนะแม่ เคยช่วยชีวิตฉันเอาไว้ แม่น่ะคิดมากเกินไป เราช่วยเขาไว้เป็นการตอบแทนบุญคุณที่ตอนเด็กๆ เขาเคยช่วยฉันไว้นะแม่” แก้วพูดไปตามคิด
“นี่หลายวันแล้วยังไม่ฟื้นเลย ถ้าเขามาตายในบ้านเราล่ะจะทำยังไง แม่ได้ยินข่าวลือแปลกๆ ด้วยนะ เลยไม่กล้าบอกใครว่าเจอคุณพงศ์ และช่วยรักษาคุณเขาอยู่” นางเกดยังวิตกกังวล เธอไม่ปริปากพูดอะไรตามที่ลูกสาวขอร้อง เพราะเห็นว่าครั้งหนึ่งเคยมีบุญคุณต่อกัน ชาวบ้านธรรมดาเช่นเธอนั้น หาเช้ากินค่ำ ปลูกผักปลูกหญ้ากินเพื่อยังชีพ คงไม่มีปัญญาไปสู้รบปรบมือกับใครได้
“คุณพงศ์ไม่ตายง่ายๆ หรอกแม่ ดูสินี่ยังหายใจอยู่เลย”
“บ้านเราก็ไม่ได
