“คุณคงเป็นคนที่ใช้หนี้ให้ผมใช่ไหม” บรรณเอ่ยถามพงศ์อินทร์เมื่ออยู่กันสองคน
“คุณรู้รึครับ” พงศ์อินทร์แปลกใจ
“ผมไปหาชิดชัยมาครับ เขาพูดให้ฟัง” บรรณไม่ได้บอกว่าชิดชัยนั้นพูดจาแดกดันว่าเขามีว่าที่น้องเขยรวย ตามมาใช้หนี้ให้เสียจนหมด เขาเองก็ไม่มีอารมณ์อยากไปเล่นการพนันนอกจากไปประนอมหนี้ชิดชัยเหมือนเคย
“ผมสงสารคุณบัวครับ” พงศ์อินทร์พูดตามตรง
“คุณคงคิดว่าพี่ชายอย่างผมไม่เอาไหนเลยใช่ไหมครับ” บรรณเอ่ยถามตรงๆ เขาพินิจพิเคราะห์ถึงรูปร่างลักษณะท่าทางของอีกฝ่ายเงียบๆ
“ผมไม่กล้าตำหนิใครหรอกครับ พูดตามที่คิดจริงๆ ว่าสงสารคุณบัว”
“คุณมาใช้หนี้ให้ผมแบบนี้ คุณหวังผลอะไรอยู่ล่ะครับ” บรรณถามกลับ เขาไม่เคยคิดว่าคนเราจะทำอะไรให้ใครฟรีๆ โดยไม่หวังผลตอบแทน สิ่งที่ผู้ชายคนนี้ต้องการ เขาพอจะรู้ น้องสาวของเขาเป็นคนสวย แม้แต่ชิดชัยเองยังปรารถนา หากจะพูดกันตามตรงแล้ว ชิดชัยนักเลงดีๆ นี่เอง แม้จะทำตัวเลวร้ายแค่ไห
