“น้ำกระเจี๊ยบเย็นๆ ค่ะ”
“ขอบคุณครับ คุณบัวนี่เก่งการบ้านการเรือนนะครับ”
“คุณพดนี่ปากหวานนะคะ ชมกันตลอดเลย”
“ผมชมว่าที่พี่สะใภ้น่ะครับ”
“แค่กๆๆ” พงศ์อินทร์สำลักขนมจีนที่ทานเข้าไป จนน้องชายต้องตบหลัง เขารีบคว้าแก้วน้ำตรงหน้าเพื่อดื่ม ประจวบเหมาะกับหญิงสาวยื่นมือไปหยิบน้ำกระเจี๊ยบให้เขาพอดิบพอดี จึงจับมือกันอย่างไม่ตั้งใจ บัวบุษบาหน้าแดง ปล่อยมือจากแก้วแทบไม่ทัน
“แหม... แบบนี้เขาเรียกว่าใจตรงกันครับ”
“พอแล้วนายพด เกรงใจคุณบัวเค้า แค่กๆๆ” พงศ์อินทร์ปรามน้องชาย ดื่มน้ำไปสำลักไปยังไม่หาย
“เดี๋ยวบัวไปเติมเครื่องเคียงให้นะคะ”
“ไม่ต้องแล้วครับคุณบัว นี่ก็เยอะแยะแล้วครับ คุณบัวนั่งทานกับพวกเราดีกว่าค่ะ เดี๋ยวผมตักให้นะครับ” พงศ์อินทร์เรียกหญิงสาวเอาไว้ ก่อนจะตักน้ำแกงราดในจานขนมจีนและหยิบเครื่องเคียงที่เป็นผักให้เธอ
“ขนมจีนน่าทานจังเลยนะคะ ขอทานด้วยคนสิคะ” สารินเดินมานั่งใกล้ๆ กับบัวบุษบา
