กว่าน้ำฝนจะเอาตัวรอดจากการถูกจับกินได้ก็เล่นเอาเหนื่อยพอสมควร เพราะกายไม่ยอมง่ายๆ จนเธอต้องออดอ้อนเอาใจสารพัด กว่าชายหนุ่มจะใจอ่อนยอมปล่อยเธอมา
บอกตามตรงว่าน้ำฝนไม่ชินเอาเสียเลยที่กายเป็นแบบนี้ มีแต่คำถามว่าทำไมผุดเข้ามาในหัวไม่มีหยุด ทำไมเขาเปลี่ยนไป ทำไมเขาใจดีกับเธอนัก ทำไมเขาไม่พูดจาทำร้ายจิตใจเธอเหมือนที่ผ่านมา มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่
“คิดอะไร คิ้วขมวดเชียว” เมื่อคนที่นั่งทานข้าวอยู่ฝั่งตรงข้ามขมวดคิ้วเข้าหากันเรื่อยๆ จนแทบเป็นปม ก็ย่อมอยากรู้เป็นธรรมดา
“เปล่าค่ะ”
“โกหก”
“ไม่ได้โกหกค่ะ”
“โกหกจริงๆ” น้ำฝนทำแก้มป่องใส่ ผู้ชายคนนี้จะรู้เยอะมากเกินไปแล้วนะ
“ตกลงคิดอะไร” คนถูกถามเม้มปากเข้าหากันอย่างชั่งใจ สายตาฉายแววประหม่าไม่แน่ใจออกมาอย่างชัดเจน ว่าตัวเองควรถามชายหนุ่มดีหรือไม่ว่าเขาเป็นอะไร หากถามไปเขาจะใจดีเหมือนตอนนี้หรือเปล่า หรือจะกลับไปร้ายดังเดิม
“น้ำฝน” เสียงทุ้มกดต่
