ผ่านมาร่วมหนึ่งอาทิตย์หลังจากที่กายบอกจะหางานให้น้ำฝน ทำแต่จนแล้วจนรอดมาจนถึงวันนี้ก็ยังไม่มีวี่แววแต่อย่างใด น้ำฝนจะถามก็ไม่กล้าเพราะเกรงใจ หญิงสาวจึงคิดหาลู่ทางใหม่เผื่อไม่ได้ตามที่หวัง
ติ๊งต่องๆ ๆ ๆ
เสียงกริ่งหน้าบ้านดึงสติน้ำฝนให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน หญิงสาววางมือจากการรดน้ำต้นไม้ที่หลังบ้าน เดินออกมาหาคนที่มายืนกดกริ่ง แต่เมื่อเห็นว่าเป็นใครหัวใจของหญิงสาวก็วูบโหวงใจหายขึ้นมาอย่างไรชอบกล ยืนมองหน้าผู้มาเยือนอยู่นานสองนาน จนคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านร้องตะโกนขึ้นมา
“นี่ จะยืนมองฉันอีกนานไหม มาเปิดประตูเร็วๆ สิ ร้อนจะตายอยู่แล้วเนี่ย” เสียงแหลมตวาดแว้ดขึ้นมาอย่างเอาเรื่อง น้ำฝนจึงจำต้องเดิมมาหา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยอมเปิดประตูให้แต่อย่างใด
“พี่มาทำไม” คนถูกถามกลอกตาใส่อย่างเบื่อหน่าย
“แล้วทำไมฉันจะมาไม่ได้ ในเมื่อที่นี่มันคือบ้านของฉัน แกเป็นแค่คนอาศัยดูแลบ้านก็มาเปิดสิ เร็วๆ อย่าซัก
