พ่ายรักภรรยาแต่ง

พ่ายรักภรรยาแต่ง 10

ทางด้านนับหนึ่งรับรู้เช่นนั้นก็พยายามสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมพร้อมกับเอ่ยบอกคาร์เตอร์

“ปล่อยนะ นายจะพาฉันไปไหน” ทว่าก็ไม่เป็นผลกระทั่งเขาพาเธอเข้ามาอยู่ภายในห้องนอนสำเร็จ ก่อนจะปล่อยมือจากแขนเรียวเล็กยกมือขึ้นชี้หน้าแล้วพูดกำชับ

“ห้ามออกไปไหนจนกว่าฉันจะอาบน้ำเสร็จ”

“นายบ้าหรือไงให้ฉันมารอนายอาบน้ำทำไม”

“เพราะคนอย่างเธอมันเชื่อถือไม่ได้ ถ้าอยากลงไปข้างล่างก็ห้ามออกไปไหนจนกว่าฉันจะอาบน้ำเสร็จ ถ้าไม่ฟังฉันจะขังเธอไว้ในห้องเลยคอยดู” พูดจบคาร์เตอร์ก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทันที นับหนึ่งรับรู้เช่นนั้นจึงถอนหายใจแรง ๆ กับความประสาทของเขา แต่ก็เลือกทำตามที่คาร์เตอร์บอก ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เลี่ยงทะเลาะกับคนบ้าอย่างเขา

เมื่อเจ้าของห้องเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ เธอจึงมองสำรวจห้องนอนสีดำซึ่งดูกว้างขวางกว่าห้องที่เธอหลายเท่า

“ห้องนอนหรือบ้าน ใหญ่มาก” จากนั้นก็เลือกไม่สนใจเดินไปนั่งยังโซฟาตัวใหญ่ แล้วล้วงโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่นรอคาร์เตอร์อาบน้ำเสร็จ เวลาผ่านไปไม่นานพอได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกนับหนึ่งก็หันไปมอง เห็นคาร์เตอร์เดินออกจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวสอบหมิ่น ๆ ผืนเดียว เผยเรือนร่างที่เต็มไปด้วยซิกซ์แพ็ก เธอจึงมองครู่หนึ่งจากนั้นก็เลือกไม่สนใจดันตัวลุกจากโซฟา แล้วเตรียมเดินออกไปข้างนอกห้องทว่า

“ใครใช้ให้เธอออกไป”

“ฉันใช้ตัวเอง” ปากอวบอิ่มตอบขณะขาเรียวเล็กเดินไปยังประตูห้อง คาร์เตอร์เห็นเช่นนั้นจึงกัดฟันพูดเมื่อนับหนึ่งเอาแต่ดื้อรั้นไม่ยอมฟัง

“ถ้าฉันยังไม่อนุญาตเธอก็ไม่มีสิทธิ์ออกไปไหน”

“แล้วนายจะให้ฉันอยู่ทำไม?”

“ถามมาก กลัวไม่ได้ลงไปเสนอหน้าข้างล่างหรือไง?”

“ใช่ เผื่อจะจับเพื่อนนายมาเป็นพ่อของลูกได้สักคนสองคน” พูดจบนับหนึ่งก็กระชากประตูเปิดออก ทว่าได้เพียงนิดเดียวเท่านั้นประตูก็ถูกปิดเช่นเดิมด้วยเท้าของคาร์เตอร์ ก่อนจะโดนเขาดึงแขนให้ขยับไปใกล้แล้วพูดกระแทกใส่หน้าเธอ

“ถ้าเธอยุ่งกับเพื่อนฉัน ฉันเอาเธอตายแน่”

“หวงเพื่อนหรือหวงฉัน” นับหนึ่งพูดด้วยท่าทีมั่น ๆ แม้ภายในใจจะกลัวคาร์เตอร์ไม่น้อย เพราะคนอย่างเขามันคาดเดาอะไรไม่ได้เลย ทว่าก็ยังปากดีไม่หยุดเพราะไม่อยากให้อีกคนมองว่าเธอยอม ไม่งั้นเขาจะได้ใจแล้วข่มเธอให้ยอมตลอดไป

“กลัวเพื่อนฉันไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมผู้หญิงอย่างเธอมากกว่า”

“แต่การกระทำของนายเหมือนหวงฉันมากกว่านะ” แขนเรียวเล็กข้างที่ยังว่างยกขึ้นลูบแผงอกกำยำของอีกคน ขณะใบหน้าสวยนั้นแสดงท่าทียั่วยวน คาร์เตอร์จึงเค้นหัวเราะในลำคอแล้วเบะปากพูด

“สภาพอย่างเธอมีอะไรให้ฉันหวง” สิ้นถ้อยคำดูถูกคาร์เตอร์ก็ปัดมือนับหนึ่งออกจากแผงอก แล้วชี้นิ้วสั่งเธอด้วยใบหน้าเข้มดุ

“ห้ามออกไปจนกว่าฉันจะแต่งตัวเสร็จ แล้วชุดเธอเนี่ยใส่ให้มันดี ๆ หน่อย ที่นี่บ้านไม่ใช่ซ่อง ที่จะแต่งตัวล่อเสือล่อจระเข้ได้” พูดจบคาร์เตอร์ก็เดินเข้าไปในห้องแต่งตัว นับหนึ่งเห็นเช่นนั้นจึงถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายใจขณะปากอวบอิ่มพูดพึมพำ

“ล่อวรนุชอย่างนายมากกว่า” จากนั้นก็ยืนรอคาร์เตอร์ด้วยความรู้สึกไม่พอใจ เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยโดนใครบังคับแบบนี้เลยแม้กระทั่งแม่

แล้วเขาเป็นใคร…

ขณะนับหนึ่งยืนรอคาร์เตอร์แต่งตัวอยู่จู่ ๆ ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามาพร้อมกับเสียงเรียก

“ไอ้เตอร์!” นับหนึ่งจึงหันไปมองเห็นไคโรเดินเข้ามาในห้องเธอจึงยืนมองนิ่ง ๆ ซึ่งต่างจากอีกคนเมื่อเห็นเธออยู่ในห้องนอนของเพื่อนก็ตกใจไม่น้อย แต่พอได้สติไคโรก็เอ่ยถามนับหนึ่งด้วยใบหน้ายิ้มกรุ้มกริ่ม

“อยู่กับไอ้เตอร์เหรอ?”

“มึงมาทำไม” ในเวลาที่นับหนึ่งกำลังจะตอบแต่ได้ยินเสียงทุ้มดังจากทางด้านหลังเสียก่อน เธอจึงหันไปมอง เห็นคาร์เตอร์ยืนจ้องเธอด้วยนัยน์ตาเข้มดุ จึงเลือกไม่สนใจหันกลับไปทางไคโรแล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“ขอทางหน่อยค่ะ”

“ครับผม” พอไคโรขยับให้แล้วเธอก็เดินออกไปข้างนอกทันที โดยมีเจ้าของห้องยืนมองกระทั่งเธอพ้นสายตา ก็เค้นหัวเราะกับคำพูดคะขาของเธอเมื่อครู่

“ยังไงวะไอ้เตอร์ บอกไม่ยอมรับแต่พามาอยู่ในห้องด้วยเลยนะมึง”

“ไม่ขังไว้ก็ดีแล้ว เกิดไปอ่อยพวกมึงขึ้นมามีหวังตามเล่ห์เหลี่ยมยายนั่นไม่ทันแน่”

“กูยอมเสียทั้งเหลี่ยมทั้งน้ำเลย ถ้าเธอจะสวยขนาดนี้”

“เอาไปดิ ช่วงนี้โปรดีด้วยนะหนึ่งแถมหนึ่ง” คาร์เตอร์เบะปากพูดถึงนับหนึ่งด้วยถ้อยคำดูถูก ก่อนจะกระชากประตูห้องเปิดออกแล้วเดินออกไปข้างนอก ไคโรจึงรีบเดินตามออกไป แล้วพูดด้วยท่าทีเสียดาย

“งั้นขอผ่าน กูไม่ชอบเด็ก”

คาร์เตอร์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปนอกจากเดินล้วงกระเป๋ากางเกงลงไปข้างล่าง ขณะตาคมกริบกวาดมองหานับหนึ่งว่าอยู่ไหน กระทั่งเท้าหนักเหยียบยังพื้นชั้นล่างก็ได้ยินเสียงเธอพูดคุยกับป้าศรีอยู่ในครัว จึงเลือกไม่สนใจเดินไปยังสระน้ำจากนั้นก็นั่งดื่มและพูดคุยกับเพื่อน ๆ ต่อ...