“ดิสนีย์แลนด์เหรอคะ คุณจางงงง น่ารักจังเลย” ตะวันโผเข้าไปกอดมาเฟียหนุ่มแล้วเอาหัวเข้าไปซุกที่อกของเขาอย่างดีใจ
“ขอบคุณนะคะ ไปกันเถอะค่ะ เข้าไปกัน”
“ตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น ไม่เคยไปสวนสนุกเหรอ”
“ไม่เคยค่ะ แล้วคุณจางล่ะคะเคยไปไหม”
เมื่อคนถามถูกถามกลับก็ไปไม่เป็นเพราะเขาเองก็ไม่เคยมาสวนสนุกเหมือนกัน ชีวิตของเขามีแค่เรียนกับองค์กรเท่านั้น
“ไปกันค่ะ”
ตะวันรีบลงจากรถโดยมีมาเฟียหนุ่มจะเดินตามไปติดๆ
ตะวันอยากเล่นเครื่องเล่นหลายอย่าง ตอนแรกมาเฟียหนุ่มก็ไม่ยอมเล่นด้วยเขายืนรอเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับผู้ปกครองที่มาเฝ้าบุตรหลาน จนตะวันทนไม่ไหวชวนเขาเล่นรถไฟเหาะ โดยแกล้งท้าทายหาว่าเขากลัวเลยไม่ยอมเล่น มีหรือที่มาเฟียอย่างเขาจะยอมให้เธอมาหยาม เขาเคยฝ่าดงกระสุนมานักต่อนักนับประสาอะไรแค่รถไฟเหาะ
“คุณจางคะ คุณโอเคไหม”
ตะวันยืนลูบหลังให้ชายหนุ่มที่กำลังโก่งโค้งคล้ายจะอาเจียนออกมาหลังลงจากเครื่องเล
