สองแม่ลูกเดินเข้าไปนั่งพักที่ห้องนั่งเล่น ก่อนที่เพียงใจจะเดินไปหาน้ำหาท่ามาให้ลูกสาวดื่ม
“เพียงเธอทำอะไรน่ะ เดี๋ยวคุณจางมาเห็นจะเอ็ดเอานะ ไม่ต้องยกเลย ให้เด็กทำ เข้าใจไหม”
ป้าดาเอ็ดเมื่อเห็นเพียงใจกำลังจะยกน้ำไปเสิร์ฟลูกสาว
“พี่ดาก็ แค่นี้เอง ฉันทำได้พี่”
“พอๆ เดี๋ยวชั้นยกไปเอง”
“ไม่ต้องเถียงกันเลยค่ะ ตะวันยกเอง”
ว่าแล้วตะวันก็เดินไปยกถาดจากมือป้าดามาวางไว้ที่โต๊ะ ก่อนจะนั่งพักบนโซฟาแล้วดื่มน้ำที่ยกมากับมือ ป้าดากับแม่นั้นไม่กล้านั่งบนโซฟาทั้งสองกำลังยืนอยู่
“นี่ไม่นั่งโซฟากันใช่มั้ยคะ” ตะวันเอ่ยถามอย่างสงสัย
“โอเคงั้นพวกเรานั่งพื้นกัน” ว่าแล้วตะวันก็ลงไปนั่งบนพรมราคาเกือบล้านของมาเฟียหนุ่ม
“นั่งค่ะ นั่งพื้นได้ไหม ปวดเข่ากันหรือเปล่า” หญิงสาวเอ่ยถาม
ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะนั่งลงไปข้างๆ เธอ
“มีอะไรเหรอตะวัน ทำไมให้พวกเรามาตรงนี้”
“ก็ตะวันมีของมาฝากไงคะ”
ตะวันเปิดกระเป๋าเดินทา
