“ตะวัน มากินข้าวเถอะลูก ตัวเล็กหิวแล้ว” เพียงใจนั่งลงข้างๆ ลูกสาว พลางเอามือลูบที่หัวของเธอเบาๆ อย่างเห็นใจ
เป็นเวลาเกือบสองอาทิตย์ที่ตะวันออกมาจากคฤหาสน์หลังนั้น มาเฟียหนุ่มไม่เคยติดต่อมาหาเธอเลย เธอเองก็ไม่ติดต่อเขาไปเช่นกัน ในเมื่อเขาชัดเจนแล้วก็ไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่จะต้องไปสนใจ ป้าดาเองก็แวะมาหาตะวันเกือบทุกวัน พร้อมคอยรายงานความเคลื่อนไหวของเจ้านายให้ฟังจนแม่ของเธอต้องคอยปรามด้วยกลัวจะทำให้ลูกสาวกระทบกระเทือนจิตใจ
“ป้าเสียใจด้วยนะตะวัน ป้าผิดเอง” เธอเอ่ยออกมาเมื่อเห็นสภาพของเด็กสาวที่รักเสมือนลูกหลานคนหนึ่ง
“ถ้าป้าไม่แนะนำให้ตะวันไปทำอะไรแบบนั้นตะวันคงไม่ต้องเสียใจ” เธอลูบผมตะวันที่นอนซมอยู่บนเตียง ตอนนี้แม่กับป้าดารู้แล้วว่าตะวันท้อง แม้แม่จะเสียใจที่เห็นลูกสาวถูกทิ้งแต่ก็ดีใจที่กำลังจะมีหลาน
“ป้าดาไม่ต้องเสียใจหรอกค่ะ ตอนนี้ชีวิตพวกเราดีขึ้นตั้งเยอะ อีกไม่กี่วันตะวันก็หายดีแล้ว
