บทที่ 47
The beginning
“น่ารักน่าชังอะไรเบอร์นี้ลูกเอ้ย” ป้าดาเอ่ยขึ้นขณะอุ้มทารกตัวน้อยๆ ในอ้อมแขน
“หน้าไม่เหมือนตะวันเลยลูก เหมือนคุณจางมากกว่า” มารดาของเธอเผลอพูดออกมาเพราะมีความสุขจนลืมตัว
“ต…ตะวันแม่ขอโทษ”
“แม่ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ มันคือเรื่องจริง พูดเถอะเพราะยังไงคุณจางก็เป็นพ่อของเจ้าตัวเล็ก”
ตะวันยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนขณะมองไปยังลูกชายตัวน้อยในห่อผ้า ช่างเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์จริงๆ การที่มีเด็กน้อยอีกคนเกิดขึ้นในตัวเราแล้วก็กำเนิดออกมา และที่สำคัญดีเอ็นเอของคนที่ตายไปแล้วก็ยังคงไหลเวียนในตัวของเขา
“ลูกจะตั้งชื่อว่าเจ้าตัวเล็กอะไรเหรอ”
“เคนค่ะ ชื่อของคุณจางก่อนเขาจะเปลี่ยนชื่อ ตงหยางบอกตะวันมา”
ใช่ ตะวันตั้งใจไว้แล้วว่าจะให้ลูกชื่อนี้
ตะวันดีขึ้นบ้างแล้ว ไม่เหมือนช่วงแรกที่ร้องไห้ทุกครั้งเวลามีคนเอ่ยชื่อเขาออกมา
แต่แน่ล่ะไม่มีทางที่เธอจะลืมพ่อของลูกได้
“คุณหมอบอกว่าอีกสองว
