ฉีกสัญญาแต่งงานกับท่านแม่ทัพผู้เย็นชา

บทที่ 1 สหายที่รัก สตรีตัวน้อยเดินทักทายผู้คนอย่างร่าเริง สองเท้าเล็กมุ่งหน้าตรงไปยังจวนสกุลหลัน เพื่อร่วมงานวันคล้ายวันเกิดของหลันหลี่น่า สหายคนสนิทของนาง แม้งานจะเริ่มในช่วงพลบค่ำ หากทว่าฟางจื่อลู่ผู้นี้ต้องการที่จะสร้างความประหลาดใจให้กับสหายรักผู้นี้ เมื่อสาวใช้เห็นนางก็ปล่อยให้เข้ามา เนื่องจากเป็นสหายของคุณหนูสกุลหลัน ซึ่งไปมาหาสู่กันเมื่อครั้นวัยเยาว์กว่านี้ ฟางจื่อลู่เดินเข้ามาโดยทันที …ท่านพี่หยวนมาถึงก่อนข้าอีกหรือ?... ดวงตาคู่งามเป็นประกายความสุข เมื่อเห็นบุรุษซึ่งตนชอบพอมาสองปีเต็ม สตรีตัวน้อยเตรียมที่จะวิ่งไปหาหลันหลี่น่าและเหวินหยวน หากแต่สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำให้ขาทั้งสองข้างของนางหนักอึ้งมิต่างจากหิน เหวินหยวนและหลันหลี่น่า สองผู้คนที่นางรักยิ่งกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม ร่างกายแนบชิดกันเสียจนแทบจะสิงร่างอีกฝ่าย หัวใจดวงน้อยเจ็บแปลบคล้ายกับถูกทิ่มแทงด้วยเข็มนับพันนับหมื่นเล่ม แม้แต่ลมหายใจยังแทบมิอาจสูดให้ทั่วปอดได้ ไม่ว่าจะกระพริบตาเสียกี่ครา สิ่งที่นางเห็นตรงหน้ายังคงเป็นภาพของบุรุษที่นางตกหลุมรัก และสหายสุดที่รักของนางกำลังจูบกันปานจะกลืนกิน ฝ่ามือเล็กยื่นคว้าหยกบันทึกเรื่องราวออกมาจากอก ก่อนจะยื่นไปด้านหน้า เพื่อบันทึกภาพเหตุการณ์ยามนี้ หากหัวใจของนางซ่อมแซมตนเองจนหายดีแล้ว นางหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเมื่อนางฉายภาพจากหยกบันทึกภาพชิ้นนี้ ภาพที่ฉายอาจจะเปลี่ยนแปลงไป นั่นหมายความว่าสิ่งที่นางเห็นยามนี้เป็นภาพลวงตา ฟางจื่อลู่พาร่างกายอันหนักอึ้งมิต่างจากหินออกมาจากตรงนั้น กระทั่งมาถึงจวนสกุลฟางตั้งแต่เมื่อใดนางมิอาจรู้ “ลูลู่ เหตุใดจึงกลับมาเร็วนัก” อิสตรีวัยออกเรือนเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าฟางจื่อลู่เดินกลับมาเร็วนัก ทั้งที่ตอนออกไปนางกระตือรือร้นจนเกินไปเสียด้วยซ้ำ “ลูลู่ ฟางจื่อลู่” เมื่อเห็นว่าน้องเล็กของตนยืนเหม่อลอย จึงเอ่ยเรียกซ้ำ ทว่าสิ่งที่ไม่คาดคิดคือดวงตาคู่งามแดงก่ำ ราวกับกำลังอดทนที่จะมิร่ำไห้ต่อหน้านาง “เกิดสิ่งใดขึ้น!?” “ข้ารู้สึกเหมือนไม่สบายเลยท่านพี่” “เช่นนั้นหรือ เดี๋ยวข้าเรียกหมอให้” แม้ฟางหวงลู่จะรู้สึกว่านี่มิใช่ว่าน้องเล็กของนางรู้สึกไม่สบาย แต่จะต้องมีสิ่งใดเกิดขึ้นเป็นแน่ “ไม่... ข้าอยากนอนพักสักหน่อย ท่านพี่อย่าให้ผู้ใดมารบกวนข้านะเจ้าคะ” เอ่ยเพียงเท่านั้นก็เดินตรงไปที่ห้องนอนของตนเอง ฟางหวงลู่ได้แต่มองนางด้วยความเป็นห่วง ...หรือว่าจะทะเลาะกับนาน่า?... ผู้มิรู้สิ่งใดได้แต่คาดเดาเพียงเท่านั้น... หลายวันต่อมา ฟางจื่อลู่พยายามหลบหน้าคนทั้งสอง หัวใจของนางเปราะบางมิอาจลบภาพนั้นออกไปได้ จะให้นางถามออกไปนางก็ขี้ขลาดเหลือเกิน กระทั่งในคืนวันหนึ่งนางตัดสินใจตอบรับคำเชิญร่วมงานเลี้ยงชุดนอนของหลันหลี่น่า งานเลี้ยงที่นางเคยชื่นชอบนักหนาเพราะเป็นงานเลี้ยงที่อิสตรีในวัยเดียวกันสวมใส่ชุดนอน เพื่อโอ้อวดกันและกัน และพูดคุยในเรื่องของอิสตรีตลอดทั้งคืน ในงานเลี้ยงนี้นางเคยเผยความในใจกับสหาย ว่านางนั้นมีใจคิดไม่ซื่อกับเหวินหยวน สตรีตัวน้อยสะบัดหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่านของตน มิใช่เวลามาคิดสิ่งใดไร้สาระเช่นนี้ วันนี้นางมาเพื่อแก้ไขความเข้าใจผิดกับสหายรักผู้นี้ “เจ้ามาแล้วหรือ!” หลันหลี่น่าวิ่งมาหาฟางจื่อลู่อย่างดีอกดีใจ สองมือจับฝ่ามือขาวผ่องของสหายรักที่หลบหน้านางมาหลายวัน “ข้าดีใจเหลือเกินที่เจ้ามา ช่วงนี้เจ้ามีเรื่องไม่สบายใจหรือ ท่านพี่เหวินหยวนเป็นห่วงเจ้ามากนะ” เห็นท่าทางของสหายรักแล้วนางก็ได้แต่เจ็บแปลบอยู่ในหัวใจ หากเปิดเผยแล้วกลายเป็นว่ามันคือเรื่องเข้าใจผิดกัน ฟางจื่อลู่ก็รู้สึกผิดขึ้นมาแล้ว หากทว่านางมีหยกบันทึกภาพเป็นหลักฐาน “ยังไม่มีผู้ใดมาหรือ?” “ข้ามิได้เชิญผู้ใด ข้าเชิญแต่เจ้า” “…!?” “ช่วงนี้ข้ารู้สึกว่าเจ้าหลบหน้าข้ากับพี่เหวินหยวน ข้าคิดไปเองหรือเปล่า…” หลันหลี่น่าช้อนดวงตามองฟางจื่อลู่ด้วยแววตาเศร้าสร้อย ...นี่เป็นโอกาสให้ข้าได้เอ่ยถามหรือเปล่านะ หากไม่เอ่ยถามหนนี้ ก็ไม่รู้ว่าข้าจะรวบรวมความกล้าได้หนใดอีก... “นาน่า... หากบุรุษและสตรีอยู่ด้วยกัน แล้วกดจูบกันโดยไม่ขัดขืน นั่นหมายถึงสิ่งใดหรือ?” “ตายแล้ว เจ้าไปเห็นสิ่งใดมา รีบเล่าให้ข้าฟังเร็ว!” “เอ่อ ข้า... บังเอิญไปเห็นแล้วอยากรู้น่ะ” “เรื่องเช่นนี้แม้ข้าไม่มีประสบการณ์ แต่ข้าอ่านนิยายมามาก ร้อยทั้งร้อยทั้งสองต่างมีใจให้กันแน่นอน หากไม่มีใจต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งผลักออก เจ้าคงมิได้เห็นพวกเขาจูบกันหรอก” “เช่นนั้น... เจ้ากับท่านพี่หยวนชอบพอกันหรือไม่?” ฟางจื่อลู่ตัดสินใจเอ่ยถ้อยคำนี้ออกไป ทันทีที่นางเอ่ยรู้สึกได้ว่าแววตาของสหายรักวูบไหวอยู่ครู่หนึ่ง ฟางจื่อลู่มิใช่ผู้โง่เขลาจึงมองออกในทันที ...ที่แท้ มีแต่ข้าที่โง่งมมาโดยตลอด... “ลูลู่ เรื่องนี้น่ะ...” “ข้ามิได้จะโทษเจ้า ข้าแค่ ข้า... แค่อยากให้เจ้าบอกข้าสักนิด อย่างน้อยเราจะได้แข่งขันกันอย่างเป็นธรรม...” “ข้า... ขอโทษ ข้าเองก็มีใจให้กับพี่หยวน หากแต่เจ้าเอ่ยมาก่อนเช่นนั้นข้าจึงทำสิ่งใดมิได้ แต่แล้ววันหนึ่งพี่หยวนกลับมาบอกว่าชอบพอในตัวข้า ข้าจึงหลงลืมไปชั่วครู่... ข้าผิดเอง” “ไม่หรอก เจ้าไม่ผิด...” “เอาเถิด วันนี้เรามาพูดคุยกัน ดื่มนมอุ่นเพื่อคลายความเข้าใจผิดกัน ผลัดกันถามผลัดกันตอบเป็นเช่นไร” “อืม...” แล้วอิสตรีสหายรักทั้งสองก็ใช้ช่วงเวลาร่วมกันเพื่อคลายความเข้าใจผิด ถึงแม้ว่าจะปวดใจอยู่บ้าง หากแต่ผู้คนอันเป็นที่รักของนางต่างชอบพอกัน มีเหตุอันใดให้นางต้องขัดขวางด้วย ได้แต่ยินดีให้คนทั้งคู่ หากแต่นางเป็นมนุษย์ผู้มีความรู้สึก หลังจากนี้คงต้องเว้นระยะห่างจากเหวินหยวนและหลันหลี่น่า ยามนั้นเองนางรู้สึกวิงเวียนศีรษะเสียจนแทบทรงตัวไม่อยู่ ดวงตาคู่งามพยายามเพ่งพินิจภาพตรงหน้า แวบหนึ่งเห็นรอยยิ้มซ่อนความร้ายกาจของสหายรักและคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาในห้อง ในที่สุดสติของนางก็ดับไป