บทที่ 14
ความอึดอัดในอก
“เจ้าค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงจื่อลู่ วันนี้ข้ามาขอบคุณแล้วก็ขอโทษที่สร้างความวุ่นวายให้ท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ”
“ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือสา”
“เอ่อ แล้วก็ขอโทษที่แตะต้องร่างกายของท่านแม่ทัพ...”
“เรื่องนั้นข้าเป็นคนทำเอง เหตุใดเจ้าจึงต้องขอโทษข้าด้วย?”
“เกรงว่าท่านแม่ทัพจะขุ่นเคืองใจ เราสามีภรรยา จื่อลู่จึงมิต้องการให้มีเรื่องผิดใจกันเจ้าค่ะ”
“ไม่ผิด ช่วยคนตกน้ำมีวิธีอื่นด้วยหรือ?”
“...”
สตรีตัวน้อยได้แต่นิ่งเงียบ นางรู้สึกคล้ายกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างผิดแปลกไปจากเดิม รู้สึกว่าอันเนี่ยนเจินดูแปลกไป
“ขอบคุณเจ้าค่ะ หากไม่มีท่านแม่ทัพในวันนั้น จื่อลู่คงได้อกตัญญูต่อท่านพ่อเสียแล้ว”
การที่บุตรจากไปก่อนบุพการี นับเป็นทุกข์สำหรับบุพการีอย่างถึงที่สุด
“อย่าได้กังวล ว่าแต่... เจ้ามีเรื่องอันใดหรือไม่ เหตุใดจึงดูเศร้าหมอง?”
“จื่อลู่... อยากจะขอร้องท่านแม่ทัพสักเรื่องได้หรือไม่เจ
