ค่ำคืนที่เร่าร้อนและตื่นเต้นได้จบลงไป แม้ว่าจะกรำศึกหนักกันอยู่ทั้งคืน แต่เพราะต้องตื่นมารับประทานอาหารเช้ากับคุณกรุณ ทำให้ทั้งสองคนต้องตื่นแต่เช้า ภายใต้ความเหนื่อยล้าจากศึกรักเมื่อคืน ถูกกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มของคนทั้งคู่
“ไว้วันหลังแวะมาหาปู่อีกนะ” คุณกรุณกอดหลานชายที่ท่านรักไว้ พร้อมกับน้ำตารื้นขึ้นมาด้วยความใจหาย
“ปู่ไปอยู่ที่โรงแรมกับผมนะครับ” กรณ์เอ่ยถามด้วยความสงสารปู่ของตนเอง เขาพยายามหลายครั้งแล้วที่จะพาปู่ของเขาไปพักที่โรงแรม เขาจะได้ไม่ต้องห่วงทางนี้ แต่เพราะท่านรักบ้านหลังนี้มาก รักความทรงจำเก่าๆ ที่บ้านหลังนี้ ทำให้ท่านไม่ยอมไปไหน แม้ว่าหลานชายของท่านจะพยายามอย่างมากที่จะพาท่านไปดูแลอย่างใกล้ชิด
“คนแก่มันก็อยากอยู่กับความทรงจำเก่าๆ น่ะลูก ปู่ไปไม่ได้หรอก ถ้าไปแล้วย่าจะอยู่กับใคร” คุณกรุณเอ่ยออกมาด้วยความลำบากใจ ท่านหล่อเลี้ยงชีวิตที่เหลือไว้ด้วยความทรงจำในอดีต บางวันลืมบ้าง
