บนเตียงรักษาคนไข้ในห้องของจิตแพทย์หญิงชื่อดังนั้นมีนลินวิภานอนหลับอยู่ ก่อนเดินเข้ามาท่านบอกให้วิษุวัตเงียบเสียงจากนั้นแล้วท่านได้เรียกนลินวิภาให้ตื่นด้วยเสียงแผ่วเบา
“คุณแม่เชียนเชียน” เสียงเล็กของนลินวิภาเรียกคนที่เธอเห็นหน้าเป็นคนแรก เธอยกมือขึ้นมาแตะริมฝีปากแล้วดูดนิ้วโป้งของตัวเองพลางถาม “เย้ คุณแม่มาเยี่ยมหนิงซีอีกแล้ว วันนี้ได้ซื้อตุ๊กตามาฝากด้วยหรือเปล่าคะ”
“หนิงซี วันนี้แม่ติดงานแวะซื้อไม่ทันครั้งหน้าถ้าเจอกันแม่จะซื้อหมีตัวโตๆ ให้หนูเลยนะ อ๊ะ... วันนี้หนูดูดนิ้วตัวเองอีกแล้ว อย่าทำอีกนะลูกเดี๋ยวโตเป็นสาวฟันจะไม่สวย” หมอเฉินดึงมือของเจ้าตัวออก
คำพูดของคนไข้และหมอทำให้วิษุวัตที่ยืนดูห่างๆ ขมวดคิ้ว
หมอเฉินหยิบหนังสือนิทาน ผ้าห่มลายการ์ตูน และลูกอมสำหรับเคสคนไข้เด็กให้นลินวิภาเล่นไปพลางๆ แล้วท่านก็เดินมาหาวิษุวัต ดวงหน้าที่มีริ้วรอยตามกาลเวลานั้นห่อเหี่ยวเพิ่มขึ้นมาหลายเท่าจากควา
