บาสเตียนนั่งรอนับดาวอาบน้ำอย่างใจเย็น...
เขาไม่เคยใจเย็นได้แบบนี้มาก่อน แต่เพราะเห็นท่าทางโศกเศร้าของหญิงสาวจึงตัดสินใจที่จะไม่ดื้อรั้นเอาแต่ใจเหมือนก่อนหน้า
นับดาวหายเข้าไปในห้องน้ำนานเกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนที่หล่อนจะก้าวเดินออกมา
เขาลุกขึ้นจากเตียง และเดินเข้าไปรั้งหล่อนเข้ามาสวมกอด
“ยังไม่ตอบเลย ว่าไปไหนมา”
“เอ่อ...”
นับดาวน้ำตาร่วงอีกครั้ง แต่ก็ยอมให้คนตัวโตรั้งไปที่เตียงแต่โดยดี
บาสเตียนหย่อนกายลงนั่งใกล้ๆ ร่างของนับดาว ดวงตาคมกริบกวาดมองใบหน้านวลอย่างพิจารณา
“รู้ไหมว่าฉันตกใจแค่ไหนที่กลับมาแล้วไม่เจอเธอน่ะ”
หล่อนก้มหน้างุดลงมองมือของตัวเอง หยาดน้ำตาหยดลงบนหลังมือประจานความอ่อนแอ
“เธอทำให้ฉันกลัวเป็นครั้งแรกในชีวิต รู้ไหมนับดาว”
“ดาว... ไม่ได้มีค่ากับคุณบาสขนาดนั้นหรอกค่ะ”
บาสเตียนประคองใบหน้าหวานด้วยสองมือของตัวเอง บังคับให้หล่อนสบประสานสายตา
“ฉันรู้ว่ามันเหลือเชื่อ เพราะ
