“นับดาว...”
ตัวของเขาชาดิก รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกภายในหัวใจกระด้าง เขาหยุดนิ่งอยู่เล็กน้อย ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปหาด้วยความระมัดระวัง
ที่แท้หล่อนก็มาหลบซ่อนอยู่ตรงนี้นี่เอง...
เขาลอบเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งอกเมื่อเห็นหล่อนปลอดภัย
บาสเตียนย่อกายสูงกำยำลงนั่งบนส้นเท้า เขาเอียงคอจ้องมองดวงหน้านวลของนับดาวอย่างพิจารณา
สองพวงแก้มของนับดาวขาวใสจนเห็นเส้นเลือดฝาด และก็มีคราบน้ำตาเกาะพราวอยู่ บอกให้รู้ว่าหล่อนคงร้องไห้ยาวนานเลยทีเดียว
เขาถอนใจออกมาอีกครั้งแผ่วเบา เมื่อดวงตาลดต่ำลงมามองที่กลีบปากสีแดงระเรื่อ ตอนนี้มันอวบอิ่มเย้ายวนเป็นที่สุด เขาจำรสชาติของมันไม่ได้แล้ว แต่ก็มั่นใจว่ามันต้องรสชาติดีไม่น้อยเลยทีเดียว
ดวงตาคมกริบของบาสเตียนฉวยโอกาสมองต่ำลงมาจากลำคอระหง และก็หยุดตรงร่องสามเหลี่ยมของเสื้อเชิ้ตสีขาวที่นับดาวสวมใส่อยู่
หล่อนไม่ได้ติดกระดุมเสื้อสองเม็ดบน ทำให้มองเห็นร่องอกอวบรำ
