แกรกกกก...
คนที่กำลังใจลอยอยู่สะดุ้งโหยง ก่อนจะหันไปมองด้านหลัง และก็พบว่าตอนนี้ตนเองไม่ได้นั่งเศร้าอยู่เพียงลำพังอีกแล้ว
บาสเตียนยืนกอดอกมองมาด้วยสายตามืดลึก เขายังอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตทำงานตัวเดิม กระดุมด้านบนถูกปลดออกสองเม็ด ทำให้เห็นไรขนอ่อนโผล่รำไร ในขณะที่แขนเสื้อถูกพันขึ้นไปอยู่เหนือข้อศอก
ไม่ว่าจะพยายามหักห้ามใจจากเขาแค่ไหน แต่ในสายตาของหล่อน บาสเตียนก็ยังคงหล่อเหลา และมีอิทธิพลต่อผู้หญิงโง่เขลาเช่นหล่อนเสมอ
“หนีมานั่งทำอะไรตรงนี้”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง ผุดลุกขึ้นยืน ตั้งท่าจะเดินหนี แต่เขาก้าวเข้ามาประชิดตัวเสียก่อน
“ฉันถาม ไม่ได้ยินหรือไง”
เขาโน้มหน้าเข้ามากระซิบถามใกล้ๆ โดยที่หล่อนพยายามถอยหนี
“ดาว... มานั่งเล่นค่ะ”
ดวงตาคมกริบจ้องมองเขม็ง ก่อนที่เขาจะตวัดรวบเอวคอดเอาไว้ และกระชากร่างอรชรเข้าไปปะทะเรือนกายทรงพลังแรงๆ จนแว่นตาที่สวมใส่อยู่กระเด็นหล่นตกลงไปอยู่ที่พื้น
“อ
