ลุงสมพงษ์เดินเข้ามาในโรงพยาบาล และมาหยุดที่หน้าห้องทำงานของแพทริก โดยไม่ลืมถือโหลใส่คุ๊กกี้รูปหัวใจที่เชอเอมฝากมาให้แพทริกติดมือมาด้วย
“คุณหมออยู่ไหมครับคุณเลขาฯ”
“อยู่ค่ะลุงสมพงษ์”
โรสิตาซึ่งเป็นเลขาหน้าห้องของแพทริกเงยหน้าขึ้นตอบ
“งั้นผมขอเข้าไปพบหน่อยได้ไหมครับ พอดีจะรายงานเรื่องคุณเชอเอมน่ะครับ”
“งั้นรอแปบนึงนะลุง”
แล้วโรสิตาก็กดอินเตอร์คอมเข้าไปหาแพทริก
“ลุงสมพงษ์ขอพบคุณหมอค่ะ”
“ให้เข้ามา”
“ค่ะ คุณหมอ”
โรสิตาตอบรับนายจ้าง ก่อนจะหันมาฉีกยิ้มให้กับลุงสมพงษ์
“เชิญเข้าไปได้เลยค่ะลุง”
“ขอบคุณครับ”
ลุงสมพงษ์รีบเดินไปที่ประตูห้องทำงานของแพทริก และผลักเข้าไป
“สวัสดีครับคุณหมอ”
คนตัวโตเงยหน้าขึ้นจากกองกระดาษปึกใหญ่ มองชายสูงวัยที่เดินเข้ามาหา
“สวัสดีครับ”
“เอ่อ ผมไปส่งคุณเชอเอมที่บ้านเรียบร้อยแล้วนะครับ”
แววตาของแพทริกไหวเล็กน้อย เมื่อได้ยินชื่อของเด็กสาวช่างตื้ออย่างเชอเอม
