เด็กของท่านคิงส์

นิทรรศการ

“ไอ้เหี้ยโอ มึงจะแย่งกูแดกทำซากไรวะ อยากกินก็ไปซื้อเองดิ”

เฟียสผลักหัวโอเล่ออกจากแท่งไอศกรีมรสมะนาวที่ถือไว้ในมือ

ตอนนี้พวกผมออกมาเดินเล่นที่งานนิทรรศการที่โรงเรียนจัด แถมงานนี้ยังเปิดให้คนนอกเข้ามาร่วมด้วย

“ไม่ซื้อหรอก คิวยาว”

“อย่ามาเว่อร์ แค่มึงเดินไปก็ได้คิวแรกแล้ว”

จริงอย่างที่เฟียสบอกไม่มีผิด รู้สึกเหมือนทุกคนในนี้จะเกรงกลัวแก๊งของพวกผมมาก เรียกได้ว่าเดินไปจุดไหน จุดนั้นจะต้องโล่งทันทีก็ว่าได้

“กูอยากแย่งมึงแดกไง ทำไม มีปัญหา”

โอเล่แลบลิ้นปลิ้นตาจนเฟียสเกือบจะถอดรองเท้าออกมาตีกระบาล

“พอเลย ๆ ไอ้สองตัวนี่ อยู่ด้วยกันทีไรกัดกันซะยิ่งกว่าหมา”

พายุรีบร้องปรามก่อนที่สงครามจะเกิด

“เฮ้ย! กูอยากเล่นปาโป่งตรงนั้นว่ะ”

พายุตาลุกวาวเป็นประกายรีบดึงแขนผมให้วิ่งตามไปยังร้านเครื่องเล่นที่มีลูกโป่งเรียงกันจนเต็มช่องไม้ขนาดใหญ่

“เอามา 100 ดอกครับ”

“โห ไอ้พายุ มึงจะปาเอาบ้านเอารถเลยรึไงตั