“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่ว่ายังไงก็หมั้นหมายกันแล้วนะ เท่าที่พี่ดูอาการของเขาดูจะกังวลใจมากเลยยังไงก็ค่อย ๆ คุยกันนะดูแล้วหมอเฉินคงจะสนใจความรู้สึกเราไม่น้อยเลยล่ะ”
“อะไรกันเรื่องแค่นี้ก็ต้องไปคุยกับพี่ใหญ่ด้วย”
“พี่ไปแล้วนะขอบใจมากสำหรับชาและขนมที่ฝากไปให้อาเซียง”
“เดินทางปลอดภัยนะคะ”
เย่าหยางขึ้นเรือไปแล้วส่วนเหม่ยหลินก็นั่งรถกลับบ้านไปพร้อม ๆ กับพ่อแม่ของเธอ ตั้งแต่คืนที่ต้าเว่ยมาส่งเธอที่บ้านในวันนั้นเขาก็ไม่เคยมาหาเธออีกเลย แม้ว่าจะมีโทรมาบ้างแต่เธอก็ไม่ได้รับสายเขา
“ลูกกับต้าเว่ยทะเลาะกันเหรอ”
“เปล่านี่คะคุณแม่คิดมากไปแล้ว”
“แล้วทำไมไม่ยอมรับสายพี่เขาล่ะ นี่ครั้งที่สองแล้วที่พี่เขาโทรมาหาแต่หนูเอาแต่หนี”
“ไม่ได้หนีสักหน่อย บัญชีที่ร้านยังคิดไม่เสร็จแม่ก็รู้ว่าตั้งแต่พี่ใหญ่กลับไปก็ยุ่งมากขนาดไหน”
“แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะหลบหน้า...”
“กริ๊ง……”
เสียงโทรศัพท์ในบ้านดังขึ้น เหม่ยหลินจึ
