“มันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
เมื่อเขาเริ่มพูดแบบนี้ เธอก็หวนกลับไปนึกถึงเรื่องในวันก่อนขึ้นมาได้วันที่เขาจูบเธอในรถคืนนั้น ยิ่งคิดขึ้นมาตอนนี้หน้าเธอก็เริ่มร้อนผ่าวและใจก็เริ่มเต้นแรงเมื่อคุณหมอเริ่มก้มลงมาใกล้เรื่อย ๆ
“คุณกำลังคิดอะไรอยู่”
“เปล่าค่ะ ไม่ได้คิดอะไร”
“งั้นก็เรียกเสียทีสิ เรียกให้คุ้นเคยเพราะจากนี้เราจะต้องออกงานด้วยกันบ่อย ๆ คุณจะเรียกผมว่าคุณหมอ หรือหมอเฉินตลอดเวลาแบบนี้คนอื่นคงฟังดูแปลก ๆ”
“ก็ไม่เห็นจะต้องสนใจคนอื่นเลยนี่คะ”
“แล้วคุณไม่สนใจพ่อแม่ของคุณเหรอ”
การเอาพ่อแม่มาอ้างทำให้เหม่ยหลินรู้สึกเหมือนถูกชกใต้เข็มขัดเพราะคนในยุคนี้ยังเน้นเรื่องความกตัญญูและเคารพผู้ใหญ่ในบ้าน หากว่าเรื่องไหนทำแล้วจะเสียหน้าพ่อแม่คนที่เป็นลูกก็จะเลี่ยงที่จะไม่ทำ
“อาหลิน”
“ก็ได้ค่ะ ต่อไปฉันจะเรียกคุณว่า “พี่ต้าเว่ย” ก็ได้”
“ทำไมไม่เรียกว่าพี่เว่ยเฉย ๆ ล่ะ”
“ก็ฉันไม่อยากเรียกเหมือนกับ
