“สถานการณ์ที่นั่น… แย่มากเหรอคะ”
“อืม ไม่ถึงกับแย่แค่ต้องใช้บุคลากรทางการแพทย์เพิ่ม สถานการณ์ชายแดนน่ะเอาแน่เอานอนไม่ได้เราต้องเตรียมพร้อมเอาไว้ตลอด”
เหม่ยหลินรวบช้อนส้อมวางไว้ก่อนจะหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม ต้าเว่ยเองก็รู้สึกว่ากินไม่ค่อยลงหลังจากที่เห็นเธอทำหน้าแบบนี้
“อะไรกันเหม่ยหลิน อิ่มแล้วเหรอจ๊ะกับข้าวไม่ถูกปากเหรอ”
“เปล่าค่ะคุณป้า คือว่าช่วงนี้หนูเหนื่อย ๆ ก็เลยทานได้น้อยลงค่ะ”
“อยู่นอนค้างกับป้าสักวันไหมเหม่ยหลิน”
“แม่ครับ คงไม่เหมาะนะครับ”
ต้าเว่ยต้องไม่ยอมอยู่แล้วเพราะเขาต้องการจะกลับไปและคุยกับเธอให้เข้าใจซึ่งหากปล่อยเวลานานไปกว่านี้เขากลัวว่าเธอจะโกรธเขามากกว่าเดิม
“ทำไมล่ะนี่ก็ดึกแล้วกลับไปตอนนี้กว่าจะได้พักผ่อน”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณป้าคือว่าหนูต้องรีบไปเตรียมเอกสารที่จะให้คุณหม่าไปคุยกับคุณลุงด้วย”
ต้าเว่ยรู้สึกขอบคุณที่เธอเลือกจะกลับไปกับเขาเพราะอย่างน้อยเธอก็ยังให้โอกาสเขาไ
