ทหารที่เหลือเปิดทางให้ก่อนที่เฉินหยวนลี่จะตะโกนบอก
“เธอมากับผม… พี่รอง!”
หยวนลี่ยืนหอบอยู่ก่อนที่ต้าเว่ยจะวิ่งเข้าไปกอดลู่เหม่ยหลิน ทหารทุกนายที่อยู่ตรงนั้นรีบหันหลังกลับทันทีก่อนที่หยวนลี่จะสั่งให้ทุกคนแยกย้ายกลับไปที่เดิม
“อาหลิน คุณจริง ๆ ด้วยยัยเด็กดื้อ ทำไมมาถึงที่นี่ได้”
“ต้าเว่ย… ต้าเว่ย ในที่สุดฉันก็… พบคุณ”
“อาหลิน!!”
เหม่ยหลินที่อ่อนล้าจากการเดินทางและยังพบเจอกับสภาพอากาศหนาวจัดทำให้หมดเรี่ยวแรงไปทันที่ที่พบหน้าเขา
“พี่รองรีบพาเธอเข้าไปก่อนเถอะ พี่สะใภ้รองดื้อมากเธอช่วยพวกเราโกยหิมะเปิดทางเพื่อมาถึงที่นี่และยังวิ่งมาก่อนอีก ผมยังวิ่งตามแทบไม่ทัน”
“ให้ตายเถอะอาหลิน”
เขาอุ้มตัวเธอและวิ่งเข้าไปที่ห้องพักของเขาในทันที เมื่อเข้ามาได้หยวนลี่ก็รีบออกมาทันทีเพราะรถยังเข้ามาไม่ถึงค่าย ต้าเว่ยค่อย ๆ ถอดชุดของเธอออกจนเหลือเพียงชุดด้านในและห่มผ้าหนา ๆ ให้เธอ
“หนาว… ต้าเว่ย อย่าเป็น
