ซูจิ่งเหยาแทบจะกรีดร้องออกมาหากไม่คิดว่าคุณพ่อของเธอจะได้ยินเธอคงไม่ยอมให้ลู่เหม่ยหลินยืนด่าเธออยู่ตรงนี้ท่ามกลางเสียงหัวเราะเยาะของพยาบาลและหมอคนอื่น ๆ ที่ต่างก็แอบสมน้ำหน้าและคิดว่าซูจิ่งเหยาเล่นผิดคนเสียแล้ว
“ลู่เหม่ยหลิน เธอกล้าดียังไง”
“ฉันเป็นคนจัดหายา และเครื่องบรรเทาภัยเข้ามาให้ทหารในค่ายนี้มีใช้อย่างพอเพียง กล้าพูดได้เลยว่าฉันในตอนนี้สามารถช่วยต้าเว่ยได้เต็มร้อย และยังกล้าไล่ลูกสาวนายพลที่ทำตัวไร้ประโยชน์ในพื้นที่ที่คุณไม่เกี่ยวข้องออกไปได้ด้วยหรือว่าคุณจะลองล่ะ”
“เธอกล้าเหรอ”
“สวัสดีค่ะนายพลซู”
เธอทำท่าโค้งพร้อมกับหมอและพยาบาลหลายคนที่หันไปมองตามเธอ ซูจิ่งเหยาสะดุ้งสุดตัวก่อนจะหันไปก้มคำนับตามเธอและรีบแก้ตัว
“คุณพ่อคะหนูกำลังจะกลับเข้าไปแค่แวะมาทักทาย… แกเป็นใครน่ะ!!”
“ผมชื่อนิ่งเสวี่ย มาขอยาทาแผลจะไปเบิกได้ที่ใครครับ”
หยวนลี่แทบจะสำลักข้าวเมื่อรู้ว่าเหม่ยหลินใช้ไม้นี้จัด
