“อะไรนะคะ ไม่จริงหรอกค่ะนั่น…”
เหม่ยหลินยิ้มให้กับความเอียงอายของเด็กสาวตรงหน้าที่แทบจะเก็บอาการดีใจไม่อยู่ ที่จริงก่อนหน้านี้จิ่งเหยาไม่เคยคิดอะไรกับเฉินหยวนลี่เลยเพราะในสายตาของเธอเฉินต้าเว่ยต่างหากที่น่าหลงใหล
แต่เมื่อได้เผชิญอันตรายมาด้วยกัน และเธอเล่าให้เหม่ยหลินฟังว่าหยวนลี่เอาตัวบังกระสุนให้เธอก่อนจะพยุงนายพลซูที่ถูกยิงขึ้นรถ เขาให้เธอเป็นคนขับรถให้ ในตอนนั้นจิ่งเหยาสติแตกและเอาแต่ร้องไห้แทบจะทำอะไรไม่ได้ ก็ได้หยวนลี่ที่เรียกสติเธอได้และบอกกับเธอว่า
“ไม่ต้องกลัว ผมจะระวังหลังให้คุณ ผมเชื่อใจคุณชีวิตของพวกเราฝากเอาไว้ที่คุณแล้ว ตั้งสติมองแค่ข้างหน้าและขับไปให้เร็วที่สุดไม่ต้องห่วงข้างหลัง ไป!!”
เธอเหยียบคันเร่งและขับรถออกมาตามที่เขาบอก เสียงปืนยังดังไม่ขาดสายแต่เพราะมีหยวนลี่เธอจึงไม่รู้สึกกลัว เมื่อมาถึงค่ายได้เขาก็รีบวิ่งมาและกอดเธอเอาไว้ทั้ง ๆ ที่ยังบาดเจ็บ สายตาของเฉินหยวนลี
