หลังจากที่เดินเข้าไปข้างในตึก คนของแอชตันที่เหมือนจะรอคอยเธออยู่แล้วก็ปราดเข้ามาหาทันที แล้วเชิญให้เธอขึ้นลิฟต์พิเศษตรงไปยังชั้นสี่สิบแปดที่เป็นที่พักของแอชตัน
ระหว่างทางนั้นหัวใจของสริตาเต้นแรงจนยากที่จะระงับ ความรู้สึกหลายอย่างสับสนปนเปในสมองและหัวใจของเธอ ทั้งความหวาดกลัว กระวนกระวายใจ และตื่นตระหนก ซึ่งความรู้สึกพวกนั้นทำให้เธอนึกอยากจะหันหลังกลับแทบจะทุกๆ หนึ่งนาที แต่ความดื้อดึงและไม่ยอมแพ้ตัวเดียวที่ทำให้เธอยังยืนอยู่ตรงนี้
ไม่นานคนของแอชตันก็พาเธอมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตู และเมื่อเธอก้าวเข้าไปก็เห็นว่าแอชตันมายืนรออยู่ก่อนแล้ว
“เข้ามาสิ”
เขาเอ่ยง่ายๆ พยักพเยิดให้เธอเข้าไปในห้องเมื่อเห็นว่าเธอเอาแต่ยืนนิ่งไม่ขยับอยู่หน้าประตู หลังจากที่คนของเขาเดินไปแล้ว
“ฉัน...” สริตารู้สึกแตกตื่น เธอไม่เคยมาที่นี่เลยสักครั้ง และไม่คิดว่าการมาครั้งแรกจะต้องมาตอนกลางคืนแบบนี้ ซึ่งมันไม่ได้ให้ความ
