แอชตันที่เริ่มลงมือกินอาหารของตัวเองอีกครั้งเหล่มองเธอด้วยสีหน้าดื้อดึง “ก็บอกแล้ว...”
แต่สริตาเองก็ไม่คิดจะอ่อนข้อให้เขาโดยเด็ดขาด
“คุณจะมาบอกกระชั้นชิดแบบนี้ไม่ได้!” เธอปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ก่อนจะยอมผ่อนปรนให้อีกฝ่ายนิดหน่อย เมื่อเห็นสีหน้าดุดันของเขาที่ทำท่าไม่ยอมแพ้เช่นเดียวกัน “อย่างน้อยก็ต้องให้ฉันเตรียมตัว”
ประโยคนั้นของเธอทำให้แอชตันมีท่าทีผ่อนคลายลง และยอมรับในคำตอบของเธอในที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่วายพูดว่า
“ไม่เห็นต้องเตรียมตัวอะไรเลย”
“แอชตัน!”
สริตาแทบจะตะโกนเรียกชื่อเจ้าชายวายร้ายด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่อีกนิดนึงก็เป็นสติแตกแล้ว อีกฝ่ายจึงยกมือยอมแพ้ ก่อนจะจัดการอาหารของตัวเองอย่างเงียบๆ ระหว่างนั้นสริตาไม่แม้แต่จะมองชายหนุ่ม เธอเลือกจะเบือนหน้าออกไปนอกหน้าต่างกระจก แล้วมองแสงวิบวับของแสงไฟในมหานครอย่างนิวยอร์กซิตี้แทน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็นึกออกได้อย่างชัดเจนอยู่ดีว่าแอช
