“นี่มันอะไรกัน!”
น้ำเสียงกราดเกรี้ยวที่คุ้นหูดังขึ้นมาจากทางเบื้องหลัง แต่ถึงอย่างนั้นสริตากับคาร์ลก็ไม่ได้สนใจผู้มาใหม่แม้แต่น้อย โดยเฉพาะสริตาที่ตอนนี้รู้สึกเวียนหัวเสียจนนึกอยากจะอาเจียนออกมา และอาการหน้ามืดก็เล่นงานเธอเสียจนตาพร่าจนไม่สนใจกับความโกรธของใครในเวลานี้
แต่แรงกระชากที่ต้นแขนก็ทำให้หญิงสาวลืมตาขึ้นมองคนที่พยายามดึงเธอให้ไปหาเขาด้วยสีหน้ามึนตึง
“แอชตัน...”
เธอเรียกเขาเสียงต่ำเป็นเชิงบอกเขาให้ปล่อยแขนเธอ ทว่าแทนที่แอชตันจะสนใจสัญญาณเหล่านั้น ชายหนุ่มกลับทำเหมือนมองไม่เห็น แล้วเอาแต่พยายามดึงเธอจากคาร์ลที่ประคองให้เธอยืนตรง และคาร์ลก็ไม่ยอมแพ้เช่นเดียวกันถึงได้ยึดจับเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือ
“ทำไมเธอต้องกอดกับมันด้วย” แอชตันกราดเกรี้ยวมากยิ่งขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ “ถอยออกมาเดี๋ยวนี้นะสริตา!” เขาตวาดออกมาเป็นคำสั่งเสียงเข้ม และสริตาก็ไม่ตอบรับอะไร ทำให้ชายหนุ่มโกรธจนเผลอออก
