ฉันนิ่งคิด นึกเห็นใจ “ก็ได้ๆ งั้น...ทำแผลก่อน”
“ขอบคุณฮะ” เขาส่งเสียงครางหงิงๆร่าเริงขึ้นมาเลยเชียว พร้อมกับวิ่งกระโดดขึ้นไปนอนบนโซฟาอย่างสบายอารมณ์ซะงั้น
ฉันถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ถามตัวเองว่าเกิดเรื่องประหลาดแบบนี้ได้ยังไง ก่อนจะเดินไปหยิบกระปุกยาสำหรับทำแผลจากตู้ยาแล้วตรงมานั่งที่โซฟาใกล้กับร่างแกร่งของเจ้าแบล็กจอมเจ้าเล่ห์
“โชคดีนะที่แผลไม่ลึก” ฉันตรวจแผลของเขาแล้วสบายใจขึ้น “ไม่ใช่แผลถูกยิงนี่ นายโดนอะไรมาเนี่ย”
“ผมวิ่งเร็วไปหน่อย” เจ้าแบล็กเล่าพลางมองหน้าฉันด้วยสายตาเชื่อม “หัวเลยไปกระแทกกับตอไม้”
“ตอไม้เนี่ยนะ!!” ฉันอุทานลั่น อยากจะบ้าตายกับฮีโร่ของชาวโซเชี่ยล “ฮีโร่อะไรกันเนี่ย วิ่งทะเล่อทะล่าจนหัวไปชนกับตอไม้”
“ผมแค่ดีใจที่เห็นหลังคาบ้านคุณ ก็เลยวิ่งไม่คิดชีวิต...โอ๊ย! แสบนะคุณ!!”
“สมน้ำหน้า” ฉันยิ้มขำ “อะ เสร็จแล้ว...ว่าแต่ ทำไมถึงพูดภาษาคนได้เนี่ย พูดได้ตั้งแต่เมื่อไห
